Postglaciale opheffing is het omhoog komen van de aardbodem als gevolg van het smelten van landijs. Postglaciale opheffing is een gevolg van het principe van isostasie. De aardkorst 'drijft' volgens dit principe op de aardmantel, die plastisch kan worden vervormd. In een glaciale periode, een ijstijd ligt bovenop een stuk aardkorst een zware massa van soms vele kilometers dik ijs. Dit ijs smelt wanneer het klimaat warmer wordt, waarna de korst omhoog komt, als het ware opveert. Dit vindt vanwege de interne sterkte van langzaam plaats. De korst in Scandinavië en centraal-Canada beweegt op het moment nog steeds omhoog, hoewel het einde van het glaciaal meer dan 10.000 jaar geleden was. De eilanden van Stockholm zijn door 4000 jaar postglaciale opheffing ontstaan.
Door de stijfheid van de korst vindt soms rondom gebieden waar opheffing plaatsvindt, een postglaciale daling plaats. Dat is het geval in Nederland, als tegenhanger van de postglaciale opheffing in Scandinavië. Het kantelpunt bevindt zich in Denemarken.