Raymond Impanis

Raymond Impanis
Raymond Impanis tijdens Dwars Door België 1949
Persoonlijke informatie
Geboortedatum	19 oktober 1925
Geboorteplaats	Berg, België
Overlijdensdatum	31 december 2010
Overlijdensplaats	Vilvoorde, België
Sportieve informatie
Discipline(s)	Weg
Ploegen
1947 - 1951 1952 - 1953 1954 1955 - 1956 1957 - 1958 1959 - 1962 1963	Alcyon-Dunlop Garin-Wolber Mercier-Hutchinson Elvé-Peugeot Elvé-Peugeot-Marvan Faema Peugeot-BP
Beste prestaties
Milaan-San Remo	5e (1951)
Gent-Wevelgem	1e (1952, 1953)
Ronde van Vlaanderen	1e (1954)
Parijs-Roubaix	1e (1954)
Luik-Bastenaken-Luik	2e (1947, 1948, 1954, 1955)
Ronde van Lombardije	5e (1957)
Ronde van Italië	7e (1957)
Ronde van Frankrijk	6e (1947) 3 etappezeges
Ronde van Spanje	3e (1956)
WK op de weg	9e (1948)
Portaal    Wielersport

Raymond Impanis (Berg, 19 oktober 1925 – Vilvoorde, 31 december 2010) was een Belgisch wielrenner. Zijn bijnaam was het bakkertje van Berg. Het verhaal gaat dat hij door zijn moeder, die onbekend bleef, te vondeling gelegd werd in een biezen mand op de stoep van de kerk van Berg alwaar hij door de plaatselijke pastoor gevonden werd die vervolgens de bakker van Berg de opdracht gaf om zich over het kind te ontfermen. Het kind zou dan de achternaam Impanis, hebben gekregen, potjeslatijn voor in een brood. De veronderstelling dat Raymond Impanis of zijn vader vondelingen waren, berusten evenwel op een misverstand. Raymond Impanis zag het levenslicht in een bakkersfamilie.^[1] Hij erfde zijn ongewone Vlaamse familienaam van zijn grootmoeder.^[2]

Impanis was prof van 1947 tot 1963. Zijn grootste successen kende hij tot 1960. Hij won klassiekers als de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix (die hij evenals Servais Knaven 16 maal uitreed, een record), Gent-Wevelgem en de Waalse Pijl, en was tweemaal eindwinnaar in Parijs-Nice. Opmerkelijk is wel dat Impanis nooit Luik-Bastenaken-Luik won; hij werd wel viermaal tweede, in 1947, 1948, 1954 en 1955. Een val in 1942 tijdens een wedstrijd in Tremelo zorgde ervoor dat hij zijn rechterarm amper nog kon buigen. Eén record staat nog steeds alleen op zijn naam: bij zijn debuut in de Tour in 1947 - hij was toen 21 jaar - won hij de langste individuele tijdrit die ooit in de Tour werd gereden. Het was een rit tussen Vannes en Saint-Brieuc over 139 kilometer.

Op 12 mei 1999 werd hij benoemd tot ereburger van Kampenhout. Zijn naam is verbonden aan de Grote Prijs Raymond Impanis, tussen 1982 en 1993 een wedstrijd voor beroepsrenners. Vanaf 2006 tot 2010 werd het een wedstrijd voor eliterenners zonder contract en beloften, georganiseerd door de plaatselijke Wielerclub Kampenhout. Vanaf 2011 is het weer een volwaardige profkoers, maar wordt nu verreden onder de benaming Primus Classic Impanis-Van Petegem. Deze wedstrijd is opgenomen in de UCI Europe Tour.

Samen met zijn zoon Ben zorgde hij voor de radioverbindingen voor de Koninklijke Belgische Wielrijdersbond tijdens belangrijke nationale wielerwedstrijden. Impanis overleed op 31 december 2010 in Vilvoorde op 85-jarige leeftijd, na een slepende ziekte.^[3]

1. ↑ Hamels, J., Raymond Impanis overleden, 5 jan. 2011 (geraadpleegd op 30 jan. 2011). De verklaring in deze zou dan zijn dat "de vader van Raymond Impanis [...] een man zonder verleden [was]. Hij had een onbekende vader en een 'bedrogen' moeder uit de welgestelde Ukkelse kringen. Hij kreeg zijn familienaam dus van zijn moeder die hij nooit zou leren kennen want die werd bovendien door haar familie verstoten. Zo werd hij “een vondeling”. Als wees werd [hij] grootgebracht in Idegem (nabij Geraardsbergen). [Eenmaal opgegroeid, kon hij] als bakkersknecht aan het werk bij de bakker van Berg. Hij leerde er de bakkersstiel, kreeg kennis met een meisje uit Berg, trouwde er en bouwde er een huisje. Ten slotte ging hij op eigen bakkersbenen staan en begon met een eigen bakkerij."
2. ↑ Int Panis, L., 2016. De bewogen familiegeschiedenis van wielrenner Raymond Impanis. https://www.researchgate.net/publication/304181848_De_bewogen_familiegeschiedenis_van_wielrenner_Raymond_Impanis
3. ↑ Belgische oud-renner Raymond Impanis overleden, Volkskrant.nl, 31 dec. 2010 (geraadpleegd op 10 jan. 2011).