Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia

Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia–Ejército del Pueblo
Vlag van de FARC-EP
Oprichting	1964
Hoofdkantoor	Casa Verde (1965-1990) Los Pozos (1990-2001) Onbekend (2001-2017)
Actief in	Colombia  Peru  Venezuela  Brazilië  Ecuador
Leider	Timoleón Jiménez
Ideologie	Marxisme-Leninisme Guevarisme Bolivarianisme Revolutionair socialisme Focalisme
Status	Inactief
Methoden	Guerrilla Terrorisme
Financiering	Drugssmokkel

De Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia (Spaans: Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia–Ejército del Pueblo, FARC of FARC-EP) was een communistische, revolutionaire en illegaal bewapende organisatie in Colombia van 1964 tot 2017. Ze werd aan het begin van de Colombiaanse Burgeroorlog in de periode 1964-1966 gesticht als de militaire vleugel van de Colombiaanse communistische partij en is daarmee de oudste guerrillagroep in Zuid-Amerika. Met een geschat aantal van 9.000 tot 15.000 leden, waarvan ongeveer 20 tot 30 procent jongeren onder de 18 jaar, was de FARC in 2005 aanwezig op 10 tot 15 procent van het Colombiaanse grondgebied, voornamelijk in de zuidoostelijke oerwouden en in de vlaktes aan de voet van de Andes.

In haar begindagen was de FARC een ideologische guerrillabeweging, maar de groep raakte in de jaren tachtig betrokken bij de illegale drugshandel, waarna een officiële afsplitsing van de communistische partij plaatsvond. De FARC creëerde daarop een nieuwe politieke structuur onder de naam "Clandestiene Colombiaanse Communistische Partij". De groepering wordt door de Colombiaanse regering, de VN, de Verenigde Staten en de EU beschouwd als een terroristische organisatie, omdat ze haar acties niet alleen tegen de regering voert, maar ook tegen burgers en infrastructuur. De FARC heeft banden met het Ejército de Liberación Nacional (ELN), eveneens uit Colombia met ongeveer 3.500 soldaten, de IRA en de Baskische afscheidingsbeweging ETA.

Naast drugshandel komt de FARC aan inkomsten door ontvoeringen van grootgrondbezitters en politici. De bekendste ontvoering was die van presidentskandidate Íngrid Betancourt, die in juli 2008, na zes jaar, werd bevrijd.