Romeins-Seleucidische Oorlog

Romeins-Seleucidische Oorlog
Onderdeel van de Macedonische Oorlogen
Kaart van Klein-Azië, het gebied waar het meest gevochten werd
Datum	192–188 v.Chr.
Locatie	Griekenland en Klein-Azië
Resultaat	Romeinse overwinning, Verdrag van Apamea
Territoriale veranderingen	Pergamon annexeert Lydië, Phrygië, Mysië, Pisidië en Pamphylië. Rhodos annexeert Carië en Lycië.
Strijdende partijen
Seleucidische Rijk Aetolische Bond Athamanië Koninkrijk Cappadocië Romeinse Republiek Achaeïsche Bond Pergamon Rhodos Macedonië
Leiders en commandanten
Antiochus III de Grote Hannibal Polyxenidas Acilius Glabrio Aemilius Regillus Scipio Asiaticus Scipio Africanus Eumenes II van Pergamon Philippus V van Macedonië

De Romeins-Seleucidische Oorlog (192-188 v.Chr.), ook bekend als de Oorlog van Antiochus of de Syrische Oorlog, was een militair conflict tussen twee coalities die elk onder leiding stonden van de Romeinse Republiek en het Seleucidische Rijk. De oorlog vond plaats in Griekenland, de Egeïsche Zee en Klein-Azië

De oorlog was het gevolg van een "koude oorlog" tussen de twee grootmachten, die begonnen was in 196 v.Chr. In die periode hadden de Romeinen en de Seleuciden geprobeerd om hun invloedssfeer uit te breiden door allianties te sluiten met kleinere Griekse staten.

De oorlog eindigde met een duidelijke Romeinse overwinning. In het Verdrag van Apamea werden de Seleuciden gedwongen om Klein-Azië op te geven, dat aan de Romeinse bondgenoten gegeven werd. Het belangrijkste resultaat van de oorlog was dat de Romeinse Republiek de hegemonie over Griekenland en Klein-Azië kreeg, en zo de enige overgebleven grootmacht rond de Middellandse Zee werd.