Seksueel geweld

Seksueel geweld is elke seksuele handeling of poging tot een seksuele handeling door het uitoefenen van geweld of dwang, mensenhandel of daden gericht tegen iemands seksualiteit, ongeacht de relatie met het slachtoffer.^[1][2][3] Volgens ruimere definities is het gebruik van fysiek geweld of dwang niet per se nodig en is er ook al sprake van seksueel geweld wanneer de seksuele handeling plaatsvindt zonder instemming van de ander.^[4][5] Het treedt zowel op in vredestijd als in conflictsituaties, is wijdverbreid en wordt beschouwd als een van de meest traumatiserende en meest voorkomende schendingen van de mensenrechten.^[6][7]

Seksueel geweld is een ernstig probleem in de gezondheidszorg en heeft grote lange- en kortetermijngevolgen voor de lichamelijke en geestelijke gezondheid, zoals een groot risico op problemen met de seksualiteit en voortplanting,^[8] een groter risico op zelfdoding of besmetting met hiv. Moord tijdens seksueel misbruik of ten gevolge van eerwraak na een verkrachting is ook een factor van seksueel geweld. Hoewel vrouwen en meisjes onevenredig hieronder te lijden hebben, kan seksueel geweld iedereen overkomen op elke leeftijd; het is een daad van geweld die evenzeer kan worden gepleegd door ouders, verzorgers, kennissen en onbekenden, als door intieme partners. Het is maar zelden een daad van passie, en is eerder een agressieve daad die er vaak op gericht is macht en dominantie over het slachtoffer uit te oefenen.

Slachtoffers van seksueel geweld worden nog steeds erg gestigmatiseerd, dus de mate waarin het openbaar gemaakt wordt loopt uiteen. In het algemeen is er onderrapportage (het wordt minder gerapporteerd dan het optreedt), waardoor de werkelijke omvang van het probleem wordt onderschat. Bovendien is seksueel geweld een verwaarloosd onderzoeksgebied, dus is beter begrip van het probleem nodig om het tegen te gaan. Huiselijk seksueel geweld wordt onderscheiden van seksueel geweld dat verband houdt met conflicten.^[9] Veel mensen die hun echtgenoot dwingen tot seksuele handelingen geloven dat hun acties legitiem zijn omdat ze getrouwd zijn. Oorlogen gaan vaak gepaard met seksueel geweld.^[10][11] Verkrachting wordt vaak gebruikt als methode van oorlogsvoering (seksueel geweld in conflictgebieden) tegen een vijand.^[12] Zelfs waar dit in strijd is met de mensenrechten, het gewoonterecht en het internationaal humanitair recht, zijn de mogelijkheden om seksueel geweld tegen te gaan beperkt of bestaan zelfs niet.^[13][14]

Seksueel geweld werd in het verleden wel gezien als iets dat alleen vrouwen overkwam en dat zowel in tijden van oorlog als vrede sinds het oude Griekenland tot midden 20e eeuw gemeengoed en "normaal" was.^[bron?] Dit kon leiden tot ontkenning van dergelijk geweld. Pas aan het einde van de 20e eeuw werd seksueel geweld niet meer gezien als een klein probleem en geleidelijk beschouwd als een misdaad die systematisch moet worden tegengegaan.

1. ↑ World Health Organization., World report on violence and health (Geneva: World Health Organization, 2002), Chapter 6, pp. 149.
2. ↑ [Elements of Crimes, Article 7(1)(g)-6 Crimes against humanity of sexual violence, elements 1. Accessed through Archived copy. Gearchiveerd op 6 mei 2015. Geraadpleegd op 19 oktober 2015. CS1 maint: Archived copy as title (link)
3. ↑ McDougall (1998), para. 21.
4. ↑ Camilla Koljonen; Supervisor: Dr. Johannes Keiler, How is consent-based legislation on rape providing more protection for individuals in comparison to coercion-based legislation? - Comparison between Finland and Sweden (Bachelor’s Essay). Universiteit Maastricht (15 juli 2019). Geraadpleegd op 31 januari 2022. “The coercion-based model, at least in Finland, requires that the victim must use all of their efforts and powers in order to stop the sexual attack. This means, that often when the victim is scared, the perpetrator does not have to use a lot of force in order to carry out the rape. It is possible that the victim involuntarily paralyses from fear, and thus is unable to make any efforts to stop the attack. In these cases, Finnish courts have not regarded these cases as rapes, since the perpetrator did not have to use force. In the consent-based model, on the other hand, there is no such requirement for the victim. It is sufficient for the victim to state that they did not voluntarily participate in the sexual act.”
5. ↑ Right to be free from rape. Overview of legislation and state of play in Europe and international human rights standards. Amnesty International (24 november 2018). Gearchiveerd op 22 oktober 2020. Geraadpleegd op 30 april 2020.
6. ↑ Lindsey (2001), p. 57–61.
7. ↑ Advancement of women: ICRC statement to the United Nations, 2013 (16 oktober 2013). Geraadpleegd op 28 november 2013.
8. ↑ Holmes MM et al. Rape-related pregnancy: estimates and descriptive characteristics from a national sample of women. American Journal of Obstetrics and Gynecology, 1996, 175:320–324.
9. ↑ [Human Security Report (2012), Sexual Violence, Education and War: Beyond the mainstream narrative, Human Security Research Group, Simon Fraser University, Canada, Human Security Press]
10. ↑ International Committee of the Red Cross (2008). Women and War. ICRC, Geneva, p. 12.
11. ↑ OCHA (2007), p. 57–75.
12. ↑ Swiss S et al. Violence against women during the Liberian civil conflict. Journal of the American Medical Association, 1998, 279:625–629.
13. ↑ Physicians for Human Rights (2002). War-related sexual violence in Sierra Leone : a population-based assessment : a report. Physicians for Human Rights, Boston, MA. ISBN 978-1-879707-37-5.
14. ↑ OCHA (2007).