 STADSGRAANZUIGER No.19
| ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg)
| ||||
Stadsgraanzuiger No.19
op de helling in Hardinxveld | ||||
| Geschiedenis | ||||
| Werf | Chantier Naval John Cockerill, Hoboken, België | |||
| Kiellegging | 1926 | |||
| Tewaterlating | 1927 | |||
| Uit dienst | 1984 | |||
| Opnieuw geclassificeerd | museumschip (vanaf 1985) | |||
| Thuishaven | 1927 Haven van Antwerpen 1985 Havenmuseum Rotterdam 2014 Maritiem Museum Rotterdam | |||
| Eigenaren | ||||
| Eigenaar | 2014 Maritiem Museum Rotterdam | |||
| Vroegere eigenaren | 1927 Stad Antwerpen 1984 STERR 1987 Maritiem Buitenmuseum/Havenmuseum | |||
| Algemene kenmerken | ||||
| Lengte | 30,25 m | |||
| Breedte | 10,4 m | |||
| Diepgang | 1,5 m | |||
| Hoogte | 30,45 meter boven dek | |||
| Tonnenmaat | 560 ton | |||
| Voortstuwing en vermogen | Geen. Het schip kan zich met stoomaangedreven verhaallieren en staaldraden langszij een schip verplaatsen | |||
| Capaciteit | ca. 200 ton graan per uur | |||
| Opmerkingen | Register Varend Erfgoed Nederland nr 2010 | |||
| ||||
De STADSGRAANZUIGER No.19 is de enige nog overgebleven drijvende graanelevator in Europa, maar dan wel als museumschip en varend monument. De graanelevator komt in vrijwel iedere vorm van beeldende kunst voor, als zijnde beeldbepalend voor het stadsgezicht van Rotterdam.[1]
Het schip bestaat uit een ponton met een stalen constructie, waarin bovenin twee stoomaangedreven vacuümpompen staan, een groot rond vat (de recipiënt), waarin door de pompen een onderdruk wordt opgewekt, en daaronder een weegschaal. Met die onderdruk werd door middel van verstelbare zuigbuizen graan en derivaten, tapioca, maniok, soja- en cocosschroot en dergelijk licht materiaal uit zeeschepen opgezogen en na weging overgeslagen in coasters en binnenschepen.
In de Rotterdamse haven worden drijvende elevatoren - daar "veters" genoemd - niet meer gebruikt. Kranen met een grote capaciteit, tot 50 ton per hijs, hebben de rol van de zuiger overgenomen.