Suborbitale ruimtevlucht

Een suborbitale ruimtevlucht is een ruimtevlucht waarbij het ruimtevaartuig wel de ruimte bereikt maar weer terugkeert naar de Aarde voordat het één omloop rond de planeet heeft uitgevoerd. Het ruimtevaartuig passeert hierbij de Kármánlijn (op 100 kilometer hoogte boven zeepeil) en valt vervolgens weer terug naar de Aarde.

Tijdens het gedeelte van een suborbitale ruimtevlucht met verwaarloosbare atmosfeer en geen aandrijving (de midcourse phase) volgt een ruimtevaartuig een ellipsbaan (met verticale lange as) die de Aarde snijdt, waardoor geen volledige omloop rond de Aarde plaatsvindt. Het verre brandpunt is in het midden van de Aarde. Bij een baan recht omhoog en vervolgens recht naar beneden betreft het een ontaarde ellipsbaan, met het verre brandpunt, in dit geval tevens het verre uiteinde, weer in het midden van de Aarde.

Sommige suborbitale ruimtevluchten zijn testvluchten, maar er zijn ook vaartuigen die speciaal ontworpen zijn voor suborbitale ruimtevluchten, zoals de X-15 en SpaceShipOne en de onbemande intercontinentale ballistische raketten.

De eerste twee bemande ruimtevluchten die NASA uitvoerde (MR-3 en MR-4) waren bij gebrek aan een draagraket met voldoende kracht suborbitaal. Pas toen de Atlas-raket veilig genoeg werd geacht voor bemande vluchten konden de Amerikanen de orbitale snelheid halen met hun Mercury-capsule.