Tempeliers

Orde van de Arme Ridders van Christus en de Tempel van Salomo
Pauperes commilitones Christi Templique Solomonici
Basisgegevens
Grootmeester	zie Grootmeester van de Orde van de Tempeliers
Gesticht	1120 te Jeruzalem (3 april 1312 opgeheven)
Stichter	Hugo van Payns, samen met acht andere ridders
Het zegel van de tempeliers: twee ridders op hetzelfde paard en (rots)koepel boven een zuilengalerij. Opschrift: Sigilum militum de templo Cristi Vertaling: Zegel van de soldaten van de tempel van Christus
Portaal    Christendom

De Orde van de Tempeliers of Tempelorde (Orde van de Arme Ridders van Christus en de Tempel van Salomo) (Latijn: Pauperes commilitones Christi Templique Solomonici) was een christelijke kruisridderorde die ten tijde van de kruistochten als klein onderdeel van de kruisvaarderslegers een Heilige Oorlog tegen de moslims voerde in het Heilige Land. Ze waren gestructureerd als een monnikenorde naar het model van de cisterciënzers en zowel monastiek als militair actief. De orde is ontstaan uit een broederschap van vooral Franse kruisvaarders, waarvan ten minste Hugo van Payns en de Vlaamse edelman Godfried van Sint-Omaars deel uitmaakten. De broederschap legde rond 1118 de klassieke monastieke beloften van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid af ten overstaan van de Latijnse patriarch van Jeruzalem. De orde werd vervolgens in 1129 officieel erkend door de Katholieke Kerk en bleef bijna tweehonderd jaar bestaan. De Tempeliers werden uiteindelijk zo machtig en rijk, dat de Franse koning Filips de Schone er alles aan deed om van hen af te komen.

De broederschap bestond aanvankelijk uit een kleine groep ridders die het plan had opgevat om de pelgrims in Palestina te beschermen. De pelgrims werden tijdens hun tochten door het Heilige Land, van de ene naar de andere door kruisvaarders beschermde plaats, regelmatig slachtoffer van overvallen door autochtonen van het platteland.