Thermische geleidbaarheid

De thermische geleidbaarheid, thermische conductie of warmtegeleidingscoëfficiënt (symbool ${\displaystyle \lambda }$) is een materiaalconstante die aangeeft hoe goed het materiaal warmte geleidt. De grootheid wordt onder meer gebruikt wordt in de wet van Fourier (warmteoverdracht door geleiding). Een materiaal met een lagere waarde van de warmtegeleidingscoëfficiënt is een betere isolator.

De warmtegeleidingscoëfficiënt is een verhouding die als volgt bepaald wordt:

${\displaystyle \lambda ={\frac {P\,d}{A\,\Delta T}}}$

Hierin is

${\displaystyle P}$ het doorgelaten vermogen [W],

${\displaystyle d}$ de dikte van het materiaal [m],

${\displaystyle A}$ de oppervlakte van het materiaal [m²],

${\displaystyle \Delta T}$ het temperatuurverschil waarover de geleiding plaats vindt [K],

${\displaystyle \lambda }$ de warmtegeleidingscoëfficiënt van het materiaal [W/(m·K)].^[1]

Het door het materiaal doorgelaten thermisch vermogen P kan - als de warmtegeleidingscoëfficiënt bekend is - als volgt bepaald worden:

${\displaystyle P=\lambda {\frac {A\,\Delta T}{d}}}$

Een dikke laag materiaal houdt de warmte dus beter tegen dan een dunnere laag, bij dezelfde waarde van de warmtegeleidingscoëfficiënt.

1. ↑ Bouwfysica 1. Vakgroep Bouwfysica TH-Delft, Delftse Uitgevers Maatschappij, 1984, ISBN 9065620486