Unanimiteit

Unanimiteit, afgeleid van unaniem (Latijn: unus, een, anima, wind of adem) (Grieks: ό ανεμος : wind of adem) is een bijvoeglijk naamwoord met als betekenis "zonder verschil van mening", "eensgezind", "eenstemmig" of "met één stem". Het begrip komt in vergelijkbare vorm ook voor in andere talen. In plaats van het begrip unanimiteit wordt ook de term consensus gebruikt, eenstemmigheid, eenparig, of met algemene stemmen.

Het begrip speelt over het algemeen een rol bij het nemen van besluiten door meerdere (rechts)personen of organen. Bedoeld is daar dan dat iedere stem hetzelfde moet zijn om tot een geldig besluit of oordeel te komen dat kan worden uitgevoerd. Daarbij maakt het niet uit hoeveel mensen stemmen. Als bijvoorbeeld 100 personen stemmen, is één afwijkende stem voldoende dat een besluit niet kan worden genomen. Om een besluit niet te kunnen nemen, hoeft niet iedereen tegen te stemmen, daarvoor is slechts minstens één tegenstem nodig. Van stemmen bij unanimiteit moet het vetorecht worden onderscheiden (zie hieronder).

Geldt in een bepaalde situatie de regel van unanimiteit, geldt ook vaak een quorum-eis van 100%, ofwel dat alle stemgerechtigden bij de stemming aanwezig moeten zijn. Stemgerechtigden die een blanco stem uitbrengen, of zich onthouden van stemming, gelden over het algemeen niet als een stem voor of tegen en kunnen dan worden genegeerd in de telling. Maar er kunnen ook andere regelingen mogelijk zijn, bijvoorbeeld dat alle aanwezigen een gelijkluidende stem moeten uitbrengen.

Het begrip unaniem wordt ook gebruikt om aan te geven dat iedereen dezelfde mening had over iets, zonder dat het een vereiste is om tot een bepaald besluit te komen, met de aardige variant "bijna unaniem", wat men in deze samenhang wel kan zeggen.^[1]

1. ↑ 'Aardig' omdat het ofwel unaniem is, of niet; 'bijna unaniem' bestaat niet als het om unanimiteit in een formele stemming gaat, maar in een andere samenhang, als er formeel niet unaniem beslist hoeft te worden, is wel duidelijk wat wordt bedoeld.