Verdrag van Parijs (1635)

Het Verdrag van Parijs of Traité de Partage van 1635, was een offensief en defensief verdrag dat op 8 februari 1635 werd gesloten tussen de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden en het koninkrijk Frankrijk.

De overeenkomst gold voor een periode van zeven jaar, en bepaalde onder andere dat een vrede met Spanje/Oostenrijk onmogelijk was zonder wederzijdse toestemming. Met het verdrag werden beide partijen verplicht een veldleger op de been te brengen van 25.000 man infanterie en 5000 ruiters.

Daarnaast werden de inwoners van de Spaanse Nederlanden opgeroepen het Spaanse juk van zich af te werpen. Mochten de inwoners daar binnen drie maanden gehoor aan geven dan zouden de Spaanse Nederlanden worden omgevormd tot een onafhankelijke bondsstaat. Wel zouden de kuststeden en Namen en Thionville aan Frankrijk toekomen en Hulst en het Land van Waas samen met Geldern, Breda en Stevensweert aan de Republiek.

Mochten de inwoners geen gehoor geven dan zouden de Spaanse Nederlanden in hun geheel volgens een plan opgedeeld worden tussen Frankrijk en de Republiek. In beide gevallen zou het katholicisme als eerste godsdienst gehandhaafd blijven. Het voorstel tot splitsing werd opgezet door Richelieu, die zich meer in de Europese politiek wilde mengen, aan onder meer Zweden steun toezegde, en de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden als bondgenoot wenste. Het plan werd opgenomen in een verdrag, de Traité de Partage, maar de uitvoering pakte anders uit dan verwacht. De verdeling naar "de grens der taele", de taalgrens, kwam uiteindelijk niet tot stand doordat de verwachte opstand van de zuidelijke adel uitbleef.