Zesde Coalitieoorlog

Zesde Coalitieoorlog
Onderdeel van de napoleontische oorlogen
Verering van bevelhebbers in geromantiseerde verbeelding van de Slag bij Leipzig in 1813
Datum	maart 1813 – mei 1814
Locatie	Europa
Resultaat	Geallieerde overwinning Verdrag van Fontainebleau (aftreden van Napoleon I) Verdrag van Parijs
Strijdende partijen
Frankrijk Koninkrijk Italië Hertogdom Warschau Denemarken-Noorwegen (tot jan. 1814) Zwitserland (tot nov. 1813) Rijnbond (tot 4 nov. 1813) Saksen (tot 17 okt. 1813) Württemberg (tot 17 okt. 1813) Beieren (tot 8 okt. 1813) Rusland Oostenrijk (vanaf aug. 1813) Verenigd Koninkrijk Pruisen Spanje Portugal Napels Zweden Sicilië Sardinië Beieren (vanaf 8 okt. 1813) Saksen (vanaf 18 okt. 1813) Württemberg (vanaf 18 okt. 1813) Verenigde Nederlanden (vanaf 21 nov. 1813)

De Zesde Coalitieoorlog (maart 1813 – mei 1814) was een grootschalig militair conflict tussen legers onder bevelvoering van keizer Napoleon van het Franse keizerrijk en bondgenoten enerzijds en de zogenaamde Zesde Coalitie, bestaand uit andere Europese grootmachten in die tijd: het keizerrijk Rusland en Oostenrijk, het koninkrijk Pruisen en Groot-Brittannië. Na de voor Napoleon en zijn manschappen rampzalige veldtocht naar Rusland, met een zware nederlaag in de Slag bij Leipzig, was de keizer gedwongen zich terug te trekken en af te treden. Hij werd verbannen naar het eilandje Elba.

De Zesde Coalitieoorlog werd uitgevochten over het hele Europese continent, van Lissabon tot Moskou. Naar schatting waren er door alle deelnemende vorsten meer dan twee en een half miljoen manschappen geronseld voor de gevechten, daarvan vonden er ongeveer twee miljoen de dood, door militair geweld, uitputting en verhongering en ziekte, waarvan één miljoen alleen al in Rusland.^[bron?]

In de Duitse geschiedschrijving worden gevechten van de Zesde Coalitieoorlog die op de eigen grondgebieden plaatsvonden ook wel de "Duitse bevrijdingsoorlogen" (Befreiungskriege) of "vrijheidsoorlogen" (Freiheitskriege) genoemd.^[1] Vanuit het Duitse perspectief bracht de militaire overwinning mee dat de Duitse staten niet langer werden gedomineerd door Frankrijk. Mede daardoor kwamen er na de oorlog in de klasse van de burgerij liberale en nationalistische bewegingen op gang die een gemeenschappelijk 'vaderland' nastreefden gebaseerd op een grondwet met politieke medenzeggenschap, persvrijheid, rechtszekerheid en opheffing van standsverschillen.^[2]

1. ↑ (de) Peter Brandt, "Die Befreiungskriege von 1813 bis 1815 in der deutschen Geschichte" in An der Schwelle zur Moderne : Deutschland um 1800 , Friedrich Eber Stiftung, Bonn, 1999
2. ↑ Frank Becker, Sicherheit, Freiheit, Nation. Die frühhberale Debatte über die Heeresverfassung in Publizistik und Landtag Sachsen-Weimar-Eisenachs, in: Militärgeschichtliche Zeitschrift 62 (2003), p. 1-39, Inleiding