Een zoenovereenkomst of zoencontract was in het oude recht (in het bijzonder voor de invoering van de inquisitoire rechtspleging waarbij de staat tot vervolging besluit) een overeenkomst tussen dader en slachtoffer en/of hun familie waarin de eerste compensatie voor zijn daad beloofde en de laatste partij in ruil van gerechtelijke vervolging afzag.[1] (Mogelijk is de vrede- of verzoeningskus een overblijfsel van de kus of omarming ter bezegeling van de overeenkomst.[2])
De beëindiging van een vete of twist was niet mogelijk als vijandige handelingen de strijd bleven aanwakkeren. Een voor beide partijen acceptabele zoenovereenkomst maakte het in laatmiddeleeuws Europa mogelijk dat er een streep onder de vete kon worden gezet. De zoen kon als een volkomen afdoening van een conflict worden beschouwd.
- ↑ Corien Glaudemans, lemma zoen in het Woordenboek der Nederlandsche Taal e.a.
- ↑ Vredekus in het Woordenboek der Nederlandsche Taal.