Den arabisk-israelske krigen i 1948

Den arabisk-israelske krigen 1948
Del av Palestinakrigen 1948
Kaptein Avraham «Bren» Adan reiser Blekkflagget ved Umm Rashrash (som i dag ligg i Eilat), og markerte slutten på krigen.
Dato 15. mai 1948 – 10. mars 1949 (9 månader, 3 veker og 2 dagar) Endeleg våpenkvileavtale underskriven 20. juli 1949 Stad Tidlegare Det britiske Palestinamandatet, Sinaihalvøya, Sør-Libanon Resultat Israelsk siger; Palestinsk-arabisk nederlag; Den arabiske ligaen mislukkast strategisk;[1] Våpenkvileavtalar
Partar
Israel Før 26. mai 1948: Yishuv: Haganah Palmach Irgun Lehi Etter 26. mai 1948: Israel Defense Forces Minoritetseiningar Utanlandske frivillige: Mahal	Den arabiske ligaen  Egypt[2]  Jordan[2]  Irak[2]  Syria[2]  Libanon (Libanon valde å ikkje delta i krigen og tok berre del i slaget ved al-Malikiya den 5.–6. juni 1948.[3])  Saudi Arabia[4] Irregulære: Heilag krig-hæren Den arabiske frigjeringshæren Utanlandske frivillige: Muslimsk brorskap  Kongedømet Jemen  Pakistan Sudan[5]
Kommandantar
Politikarar: David Ben-Gurion Kommandantar: Yisrael Galili Yaakov Dori Yigael Yadin Mickey Marcus  † Yigal Allon Yitzhak Rabin David Shaltiel Moshe Dayan Shimon Avidan	Politikarar: Azzam Pasha Kong Farouk I Kong Abdallah Muzahim al-Pachachi Husni al-Za'im Haj Amin al-Husseini Kommandantar: Ahmed Ali al-Mwawi Muhammad Naguib John Bagot Glubb Habis al-Majali Hasan Salama  † Fawzi al-Qawuqji
Styrkar
Israel: 29 677 (i starten) 117 500 (til slutt)[a]	Egypt: 10 000 først, sidan 20 000[treng kjelde] Irak: 3 000 først, sidan 15 000–18 000[treng kjelde] Syria: 2 500–5 000[treng kjelde] Transjordan: 8 000–12 000[treng kjelde] Libanon: 1 000[7] Saudi Arabia: 800–1 200 (egyptisk kommando) Jemen: 300[treng kjelde] Den arabiske frigjeringshæren: 3 500–6 000. Totalt: 13 000 (i starten) 51 100 (minst) 63 500 (maks)[b]
Tap
6 373 drepne (kring 4 000 soldatar og 2 400 sivile)[8]	Arabiske armear: 3 700-7 000 drepne Palestinske arabarar: 3 000-13 000 drepne (både soldatar og sivile)[9][10]

Den arabisk-israelske krigen 1948 (arabisk النكبة, «al-Nakba», hebraisk מלחמת השחרור, kalla sjølvstendekrigen eller fridomskrigen) er namnet på den første av ei rekkje væpna konfliktar mellom Israel, palestinarar og dei arabiske nabolanda. Av palestinarane blir krigen omtalt som katastrofen, al-Nakba.^[11] Han var den første av ei lang rekkje konfliktar og krigar mellom arabarar og jødar i det som seinare er kjend som Midtausten-konflikten.

SN føreslo 14. mai 1948 å dele det britiske Palestinamandatet i to område, eit jødisk og eit arabisk. Dei arabiske landa avviste planen. Same dag erklærte David Ben-Gurion Israel for ein jødisk uavhengig og sjølvstendig stat.^[12] Dette vart ikkje respektert av nabolanda Syria, Egypt, Transjordan, Libanon og Irak, som gjekk til åtak på den nyoppretta staten. Kampane gjekk hovudsakleg føre seg på landområdet til det tidlegare britiske territoriet som var blitt til staten Israel, og seinare i krigen til ein viss grad på Sinaihalvøya. Krigen slutta med våpenkvilen i 1949, men dette innebar ikkje slutten på den arabisk-israelske konflikten.

1. ↑ Morris, 2008, pp. 400, 419
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2 2,3} Oren 2003, p. 5.
3. ↑ Morris (2008), s.260.
4. ↑ Gelber, pp. 55, 200, 239
5. ↑ Morris, 2008, s. 332.
6. ↑ ^{6,0 6,1} Gelber (2006), s.12.
7. ↑ Pollack, 2004; Sadeh, 1997
8. ↑ Politics and society in modern Israel: myths and realities. Google Books. 2000. ISBN 9780765605146. Henta 28 March 2011. 
9. ↑ Laurens 2007 s.194
10. ↑ Morris 2008, s. 404–406.
11. ↑ Tveit side 463
12. ↑ Herzog side 46

Referansefeil: <ref>-merke finst for gruppenamnet «lower-alpha», men inkje samsvarande <references group="lower-alpha"/>-merke vart funne