Heptarkiet

Heptarkiet (frå gresk hepta (επτα), 'sju' og arkho (αρχη), 'å herska')^[1] er eit omgrep innan engelsk historie om tida då dagens England var delt inn i sju angelsaksiske kongerike. Perioden byrja etter at angelsaksarane hadde tatt kontroll over området og fram til dei norrøne vikingane byrja ei maktovertaking. Perioden fann stad i tidleg mellomalder frå rundt 500 til rundt 850.

«Heptarkiet» viser til dei sju kongedøma ein tradisjonelt har talt med blant dei angelsaksiske rika som tidleg på 900-talet blei til nasjonen England. Desse er Northumbria, Mercia, East Anglia, Essex, Kent, Sussex og Wessex.^[2] Desse rika var til tider samla under ein bretwalda, ein konge som fungerte som overherre over alle rika. Bretwaldaen si reelle makt utanfor sitt eige kongedøme var likevel svært avgrensa, og det var ikkje ein tittel som blei formelt tildelt eller gjekk i arv, men meir ein heider som viste til at ein konge var dominerande, særleg i militær forstand. Alle kongerika blei til sist samla i kongeriket England.^[3]

1. ↑ «heptarchy (n.)», Online Etymology Dictionary
2. ↑ «The Anglo-Saxon Tribal Kingdoms - The Heptarchy», The English Monarchs
3. ↑ Sewell, Robert: «The Seven Kingdoms of the Heptarchy»