27 Dywizja Piechoty (II RP)

Ten artykuł dotyczy 27 Dywizji Piechoty okresu II RP. Zobacz też: 27 Dywizja Piechoty – inne dywizje piechoty o numerze 27.

27 Dywizja Piechoty

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1920
Rozformowanie	1939
Tradycje
Kontynuacja	27 Wołyńska DP (tradycje)
Dowódcy
Pierwszy	płk Gustaw Kuchinka
Ostatni	gen. bryg. Juliusz Drapella
Działania zbrojne
kampania wrześniowa bitwa o Pomorze (1–3 IX 1939) bitwa pod Świekatowem (2 IX 1939) bitwa nad Bzurą (9–18 IX 1939) bój pod Płockiem (14–15 IX 1939)
Organizacja
Dyslokacja	garnizon Kowel[1] W 1939: Żółwin (od 3 IX)
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	Okręg Korpusu Nr II Korpus Interwencyjny Armia „Pomorze”
Skład	23 pułk piechoty 24 pułk piechoty 50 pułk piechoty 27 pułk artylerii lekkiej
Multimedia w Wikimedia Commons

27 Dywizja Piechoty (27 DP) – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego II RP.

W okresie międzywojennym dowództwo 27 DP stacjonowało w Kowlu. W jej skład w 1923 wchodziły: 23 pp, 24 pp i 50 pułk piechoty^[2].
W czasie kampanii wrześniowej dywizja walczyła w składzie Armii „Pomorze”. Pierwotnie, przeznaczona do Korpusu Interwencyjnego, wysunięta została nad granicę Wolnego Miasta Gdańska. W czasie przebijania się na południe, poniosła ciężkie straty w starciu z korpusem Guderiana pod Świekatowem i Trutnowem. Po wycofaniu pod Włocławek została zreorganizowana. Pozostawała w północnej osłonie grupy Armii „Poznań-Pomorze” i broniła przepraw pod Płockiem. Została rozbita nad dolną Bzurą, resztki dotarły do Warszawy, gdzie wzięły udział w obronie na Mokotowie^[3].