29 Dywizja Piechoty (II RP)

Ten artykuł dotyczy 29 Dywizji Piechoty okresu II RP. Zobacz też: 29 Dywizja Piechoty.

29 Dywizja Piechoty

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1921
Rozformowanie	8 września 1939
Tradycje
Kontynuacja	29 Brygada Zmechanizowana
Dowódcy
Pierwszy	gen. Mikołaj Osikowski
Ostatni	płk Ignacy Oziewicz
Działania zbrojne
kampania wrześniowa bitwa pod Piotrkowem (4–6 IX 1939)
Organizacja
Dyslokacja	Garnizon Grodno[1] SD we wrześniu 1939: Lubochnia (od 2 IX 1939) Twarda (od 3 IX 1939) Józefów (od 4 IX 1939) Koło (od 6 IX 1939) Giełzów (od 7 IX 1939)
Podległość	DOK III (1921-1926) M.S.Wojsk. (1926-1939) Armia „Prusy” (1939)
Skład	41 pułk piechoty 76 pułk piechoty 81 pułk piechoty 29 pułk artylerii lekkiej
Multimedia w Wikimedia Commons

29 Dywizja Piechoty^[a] (29 DP) – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego II RP.

W okresie międzywojennym dowództwo 29 DP stacjonowało w Grodnie. W jej skład w 1923 wchodziły: 41 pp, 76 pp i 81 pułk piechoty^[2].
W czasie kampanii wrześniowej dywizja walczyła w składzie Armii „Prusy”. Skoncentrowana pod Sulejowem w składzie dwóch pułków. 76 pułk piechoty (bez III baonu) został rozbity pod Piotrkowem. Reszta dywizji została rozproszona w czasie odwrotu za Wisłę. Odtworzona na Lubelszczyźnie jako 29 Brygada Piechoty, brała udział w boju pod Krasnymstawem, Cześnikami i Krasnobrodem. 41 pułk piechoty (bez baonu) został zatrzymany w Warszawie i brał udział w jej obronie^[3].