ADR (transport)

ADR (fr. L’ Accord européen relatif au transport international des marchandises Dangereuses par Route) – międzynarodowa konwencja dotycząca drogowego przewozu towarów i ładunków niebezpiecznych^[1], sporządzona w Genewie 30 września 1957 r. i podpisana pierwotnie przez 9 państw. Spisana w językach miarodajnych angielskim i francuskim (art. 17), depozytariuszem jest Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych (art. 17), spory, których nie rozwiązano w drodze rokowań, powinien rozstrzygnąć arbitraż międzynarodowy, o ile strony w ciągu 3 miesięcy nie uzgodnią wyboru arbitra, mogą o jego wyznaczenie zwrócić się do depozytariusza (art. 11). Przepisy umowy ADR są nowelizowane w cyklu dwuletnim. W 2018 roku umowa obowiązywała w 50 krajach^[2].

Od 2003 roku każde przedsiębiorstwo związane z transportem drogowym towarów niebezpiecznych (przewoźnik, firma odbierająca i wysyłająca towary niebezpieczne) zobowiązane jest do współpracy z doradcą ds. bezpieczeństwa („doradcą ADR”), którego zadaniem jest pomoc w realizacji wymagań nałożonych przez konwencję, sporządzanie obowiązkowych sprawozdań rocznych do wojewody, oraz wprowadzanie odpowiednich procedur i instrukcji bezpieczeństwa.

W Polsce przewóz materiałów niebezpiecznych dozwolony jest wyłącznie przez wykwalifikowane osoby, które ukończyły 21 lat^[a], spełniają wymagania ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy o ruchu drogowym, ukończyły odpowiedni kurs ADR oraz zdały z wynikiem pozytywnym egzamin kończący taki kurs. Zaświadczenia niezbędne do przewożenia materiałów niebezpiecznych, które produkuje, personalizuje i dystrybuuje Polska Wytwórnia Papierów Wartościowych^[3], wydawane są przez marszałka województwa w terminie 7 dni od dnia przeprowadzenia egzaminu^[b].

W transporcie drogowym w krajach objętych umową ADR pojazdy przewożące substancje niebezpieczne powinny być oznakowane znormalizowanymi tablicami ADR.