Ahmes-Nefertari

Ahmes-Nefertari
	królowa Egiptu
Jako żona	Ahmose
	Dane biograficzne
Dynastia	XVIII dynastia
Ojciec	Sekenenre Tao
Matka	Ahhotep I
Mąż	Ahmose
Dzieci	Ahmes-Sipair,; Amenhotep I,; Ahhotep II,; Ahmes,; Ahmes-Sitkamose,; Sitamon,; Ahmes-Meritamon
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ahmes-Nefertari, Ahmose-Nefertari – królowa egipska, córka Sekenenre Tao i królowej Ahhotep I, Wielka Małżonka Królewska (egip. Hemet Nesu Ueret) - siostra-żona Ahmose. Jako pierwsza nosiła tytuły:Córki Króla i Siostry Króla. Uważana za jedną z najważniejszych postaci rodziny królewskiej początków XVIII dynastii, która odegrała znaczącą rolę w procesie zjednoczenia Obu Krajów oraz wypędzenia z Egiptu Hyksosów. Po śmierci swego męża objęła regencję w imieniu swego małoletniego syna Amenhotepa I.

Była matką Ahmes-Sipaira - następcy tronu, zmarłego w młodości, Amenhotepa I, Ahhotep II - siostry-żony Amenhotepa I, Ahmes - żony Totmesa I, matki Hatszepsut, Ahmes-Sitkamose, Sitamon oraz Meritamon. Uważana za pierwszą Boską małżonkę Amona, której tytuł jest w pełni poświadczony - stela donacyjna, zawierająca akt darowizny posiadłości ziemskich. Jej matka, królowa Ahhotep I prawdopodobnie również otrzymała ten tytuł, jednakże dopiero pośmiertnie, na co może wskazywać jedyna inskrypcja, tego dotycząca, znajdująca się na jej trumnie.

Ahmes-Nefertari zmarła w wieku około 65 lat, przeżywszy do końca panowanie swego męża - Ahmosego oraz syna Amenhotepa I, prawdopodobnie w pierwszym roku panowania Totmesa I. Została pochowana w grobowcu na terenie Dra Abu al-Naga. Jej obrabowany grobowiec odkrył Howard Carter. Mumię królowej odnaleziono w skrytce DB-320 w Deir el-Bahari. Jak się wydaje Ahmes-Nefertari odegrała znaczącą rolę w przekazaniu władzy Totmesowi I po bezpotomnej śmierci swego syna. Dowodem na to może być stela z Buhen, na której królowa przedstawiona jest w towarzystwie swej córki Ahmes oraz Totmesa I. Imię królowej znajduje się na wielu zabytkach od Sai po Tura oraz w wielu grobowcach w nekropolach Teb zachodnich. Po jej śmierci otoczono ją szczególnym kultem aż do czasów Herhora, tj. końca XX dynastii, uważając ją za jedną z założycielek XVIII dynastii i twórczyń Nowego Państwa.