Alfabet fenicki

Alfabet fenicki – najstarszy zachowany linearny alfabet świata, modyfikacja istniejącego wcześniej alfabetu protokananejskiego. Powstał około XIII wieku p.n.e., najprawdopodobniej dla potrzeb rozwijającego się handlu.

Służył do zapisu fenickiego, języka z grupy północno-semickiej, używanego w starożytności na terenie dzisiejszego Libanu oraz w licznych koloniach fenickich. Alfabet fenicki, poprzez oparte na nim pisma greckie i hebrajskie, dał początek wszystkim alfabetom stosowanym współcześnie na terenie Europy oraz alfabetowi arabskiemu, a nawet dewanagari używanemu obecnie w Indiach^[1].

Charakterystyczną cechą alfabetu fenickiego jest jego spółgłoskowość (brak liter odpowiadających samogłoskom, które odczytywano z kontekstu). Pozwala to sklasyfikować ten alfabet jako abdżad. Hebrajczycy w pierwszych wiekach naszej ery opracowali opcjonalny diakrytyczny system oznaczania samogłosek tego pisma sylabicznego, natomiast starożytni Grecy przemianowali niektóre litery pisma fenickiego na samogłoski, tworząc pierwszy pełny samogłoskowo-spółgłoskowy alfabet. Poszczególne litery alfabetu fenickiego oznaczają także całe wyrazy, co zaznaczono w tabeli.

Alfabet fenicki, odczytywany najczęściej od prawej do lewej, zrekonstruowała w 1904 grupa uczonych pod kierownictwem Theodora Nöldekego. Grupa ta bazowała na setkach zachowanych inskrypcji, odnalezionych w byłych miastach fenickich: Tyrze, Byblos i Kartaginie. Mimo to nie jest pewne do końca znaczenie niektórych liter, których nazwy na przestrzeni wieków ulegały zmianom (np. digg, ryba, na dalet, drzwi; hillul, święto, na he, okno).

W 2005 alfabet fenicki został wpisany na listę UNESCO Pamięć Świata^[2].