Data i miejsce urodzenia |
28 kwietnia 1862 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
17 marca 1929 |
Narodowość |
polska |
Dziedzina sztuki | |
Antoni Lange (ur. 28 kwietnia 1862 w Warszawie, zm. 17 marca 1929 tamże) – polski poeta, tłumacz, filozof-mistyk, poliglota, krytyk literacki, dramatopisarz, powieściopisarz i lewicowy publicysta pochodzenia żydowskiego, zaliczany do pierwszego pokolenia poetów Młodej Polski[1].
Przez pewien czas redaktor warszawskiego „Życia”. Był pierwszym w Polsce tłumaczem poezji Edgara Allana Poego oraz Charles’a Baudelaire’a (wraz z Zofią Trzeszczkowską).
Początkowo autor liryki patriotycznej osadzonej w duchu pozytywizmu (Pogrobowcom). Później przedstawiciel dekadentyzmu i parnasizmu w Polsce (Rozmyślania), prekursor literatury fantastycznonaukowej (W czwartym wymiarze, Miranda) a także XX-wiecznego kolażu[2] oraz imagizmu[3]. Propagator kultury Dalekiego i Bliskiego Wschodu, jeden z pierwszych w Polsce spirytystów[4], badacz polskiego romantyzmu, znawca literatury francuskiej. Gorący zwolennik ewolucjonizmu[5] i intuicjonizmu.
Porównywany do Stéphane Mallarmégo[6] oraz Guy de Maupassanta[7]. Nazywany „mistrzem poezji refleksyjnej”[8] i „jednym z rzadkich w Polsce europejskich umysłów”[9]. Określany często również jako „typ chłodnego mózgowca, liryk o wyszukanej formie, starannej, wręcz wyrafinowanej organizacji, twórca, w którym intelekt zdławił instynkt”[10].
Jako filozof zajmował się kwestiami kosmologicznymi w oparciu o buddyzm, krytyką historiozofii oraz filozofią kultury mocno zakorzenioną w myśli Fryderyka Nietzschego oraz Immanuela Kanta.
Był wujem innego polskiego poety Bolesława Leśmiana.