Hrabia Flandrii | |
Okres |
od 10 września 918 |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data urodzenia |
ok. 890 |
Data śmierci | |
Ojciec | |
Matka | |
Żona | |
Dzieci |
Arnulf I Wielki (ur. ok. 890, zm. 28 marca 964) – trzeci hrabia Flandrii, najstarszy syn Baldwina II Łysego i Aelfthryth, córki Alfreda Wielkiego, króla Anglii. Został nazwany na cześć swojego przodka, świętego Arnulfa z Metzu, w celu podkreślenia związków swojej rodziny z dynastią Karolingów.
Arnulf rozszerzył władzę hrabiów Flandrii na południe, zajmując Artois, Ponthieu, Amiens i Ostravent. Swoje władztwo rozszerzał zręcznie lawirując między stronami konfliktów, które wstrząsały w X w. królestwem zachodniofrankijskim. Był to najpierw konflikt Karola III Prostaka i Roberta I Walecznengo, później konflikt króla Ludwika IV Zamorskiego z baronami.
Podczas swojej ekspansji na południe Arnulf musiał zmierzyć się z księstwem Normandii. Toczył wieloletnią walkę z tamtejszym księciem, Wilhelmem I Długim Mieczem. Konflikt doprowadził ostatecznie do zamordowania Wilhelma przez ludzi Arnulfa w 943 r., kiedy normandzki książę przybył na negocjacje z hrabią.
Pod koniec rządów ustało niebezpieczeństwo najazdów wikingów i Arnulf mógł poświęcić się sprawom wewnętrznym swojego hrabstwa, usprawniając jego zarząd.
W 934 r. poślubił Adelę (910 - 960), córkę Herberta II, hrabiego Vermandois, i Adeli, córki Roberta I Walecznego, króla Franków Zachodnich. Arnulf i Adela mieli razem dwóch synów i trzy córki:
W 958 r. mianował swojego syna Baldwina współrządcą hrabstwa, ale ten zmarł już w 962 r. Dwa lata później zmarł Arnulf i jego następcą został jego nieletni wnuk.