Autarkia (ekonomia)

Autarkia – samowystarczalność gospodarcza^[1][2]. Cecha gospodarki lub cel polityki gospodarczej, prowadzonej przez państwo lub grupę państw, dążące do zaspokojenia wszelkich potrzeb gospodarki, zarówno konsumpcyjnych, jak i produkcyjnych, w ramach własnych możliwości i niebrania udziału w handlu zagranicznym.

Autarkia najczęściej występuje w okresach kryzysów gospodarczych, np. w okresie międzywojennym w USA, Austrii, Czechosłowacji i we Włoszech (miała wówczas na celu zapewnienie niezależności od zjawisk koniunkturalnych na świecie). Politykę samowystarczalności gospodarczej stosowano również w czasach prowadzenia wojen (Niemcy, Włochy, Japonia) czy z uwagi na system upaństwowionej gospodarki o priorytetach zbrojeniowych (ZSRR od 1929, kraje satelickie ZSRR 1948–1989, Chińska Republika Ludowa, Korea Północna, Demokratyczna Republika Wietnamu). Niekiedy może być ona narzucona przez izolację danego kraju ze strony partnerów zagranicznych (np. przez embargo – Kuba).

Wdrożenie autarkii, czyli kompletny brak eksportu i importu, jest bardzo trudne. Żadne państwo nie jest w stanie wytwarzać wszystkich potrzebnych produktów, na które popyt zgłaszają jego obywatele, w konkurencyjnych cenach^[3]. Natomiast w niektórych państwach zaobserwować można tendencje autarkiczne, których celem jest dążenie do zapewnienia sobie możliwie najwyższego stopnia samowystarczalności jako podstawy ekspansji ekonomicznej, politycznej i militarnej. Do głównych cech takiej polityki zaliczyć należy:

• rozwój bazy surowcowej,
• rozwój przemysłu zbrojeniowego,
• gromadzenie surowców energetycznych,
• zanik importu przy jednoczesnej próbie wzrostu eksportu.

Polityka, która dąży do maksymalnej niezależności gospodarczej. Autarkia gospodarcza wykazuje antagonizm z podziałem pracy międzynarodowej; jej następstwem jest hamowanie do minimum handlu zagranicznego; w zakresie importu występują tylko towary, których wytwarzanie nie jest możliwe, a natężenie eksportu dostosowane jest do warunków należności za import. W takich okolicznościach wytwarzane są towary, których nakłady na produkcję w danym kraju są tak wysokie, że lepszą możliwością byłoby sprowadzenie z zagranicy. Równolegle nie należy wytwarzać na eksport towarów, których koszty produkcji w danym kraju są adekwatnie niskie. Brak korzyści z międzynarodowego podziału pracy powoduje nienaturalne wykluczenie gospodarki danego kraju. Na politykę autarkii gospodarczej mogą pozwolić sobie kraje zasobne w bogactwa naturalne, najczęściej w sporadycznych przypadkach ze względów politycznych.