Bakalaureat, A.B., AB (łac. artium baccalaureus, dosł. bakałarz sztuk, w domyśle „wyzwolonych”) – niższy tytuł lub stopień wprowadzający otrzymującego go bakałarza do kariery naukowej. Najwcześniej zaczęto go przyznawać na wydziale teologicznym uniwersytetu w Paryżu, na mocy dekretu papieża Grzegorza IX w roku 1234.
Stosowany był powszechnie w średniowieczu i został zachowany w wielu systemach kształcenia, na przykład w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie oraz Kościele katolickim. Obecnie otrzymują ten tytuł absolwenci studiów trzyletnich po obronie pracy licencjackiej, a we Francji też absolwenci szkół średnich po złożeniu egzaminu państwowego.
Historycznie rzecz biorąc, tradycyjny licencjat (od łac. licentia docendi, licentia ad practicandum), jako wyższy od bakalaureatu, w europejskiej tradycji był stopniem uprawniającym do nauczania, pośrednim między magisterium a doktoratem.
W krajach anglosaskich Bachelor of Science jest współcześnie najniższym stopniem akademickim nadawanym w obszarze nauk ścisłych[1], a Bachelor of Arts w obszarze nauk humanistycznych[2]. Odpowiada w przybliżeniu polskiemu licencjatowi[3].
- ↑ Bachelor of Science, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2011-12-01].
- ↑ Bachelor of Arts, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2011-12-01].
- ↑ bakalaureat, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-08-18].