Baldwin II z Le Bourg

Nie mylić z: Baldwin II de Courtenay.

Baldwin II z Le Bourg

Hrabia Edessy
Okres	od październik 1100 do kwiecień 1118
Poprzednik	Baldwin I z Boulogne
Następca	Joscelin I z Courtenay
Król Jerozolimy
Okres	od 14 kwietnia 1118 do 21 sierpnia 1131
Koronacja	14 kwietnia 1118
Poprzednik	Baldwin I z Boulogne
Następca	Fulko Adegaweński
Regent Antiochii
Okres	od 1119 do 1126
Poprzednik	Roger z Salerno
Następca	Boemund II
Regent Edessy
Okres	od 1122 do 1123
Poprzednik	Joscelin I z Courtenay
Następca	Joscelin I z Courtenay
Regent Antiochii
Okres	od 1130 do 21 sierpnia 1131
Poprzednik	Boemund II
Następca	Fulko Andegaweński
Dane biograficzne
Dynastia	Rethel
Data i miejsce śmierci	21 sierpnia 1131 Jerozolima
Ojciec	Hugo I z Rethel
Matka	Melisanda z Montlhéry
Rodzeństwo	brak
Żona	Morfia z Meliteny
Dzieci	Melisanda Alicja Hodierna Jowita
Multimedia w Wikimedia Commons

Baldwin z Le Bourg, przez większą część życia nazywany Baldwinem II z Edessy (zm. 21 sierpnia 1131 w Jerozolimie) – lotaryński rycerz, uczestnik I wyprawy krzyżowej, hrabia Edessy (1100–1118) i król Jerozolimy (1118–1131). Kuzyn Baldwina z Boulogne, po którym odziedziczył oba te stanowiska. Z racji bycia suzerenem wszystkich państw łacińskich na Bliskim Wschodzie dwukrotnie sprawował funkcję regenta Księstwa Antiochii (1119–1126, 1130–1131) i jednokrotnie – regenta Hrabstwa Edessy (1122–1123). Jedna z czołowych postaci w historii krucjat.

Okres panowania Baldwina II to przede wszystkim czas częstych wojen z sąsiednimi państwami muzułmańskimi, jednak dzięki dużym umiejętnościom militarnym i spektakularnym zwycięstwom (m.in. w bitwie pod Azazem) zdołał on zapewnić integralność terytorialną wpierw Hrabstwa Edessy (którego posiadłości znacznie rozszerzył), a następnie Królestwa Jerozolimy oraz Księstwa Antiochii, gdzie przez pewien czas sprawował rządy regencyjne. Jego głównym celem w polityce zagranicznej było pokonanie tureckiej dynastii Artukidów, władającej północno-wschodnią Syrią i południową Kapadocją, co po pięciu wojnach (1119, 1120–1121, 1121, 1122, 1125) w znacznym stopniu mu się udało, lecz paradoksalnie przyczyniło się też do wzrostu potęgi Sułtanatu Seldżuckiego. Innym ważnym przeciwnikiem Baldwina był niezależny Emirat Damasceński, rządzony przez dynastię Burydów, którego wpływy zdołał on skutecznie ograniczyć. Choć przez większą część swojego panowania Baldwin przebywał poza granicami państwa, tocząc boje z Turkami na północy, dokonał kilku istotnych rzeczy w zakresie polityki wewnętrznej królestwa, regulując stosunki z Kościołem, zwołując Radę w Nabulusie i sprowadzając do Outremeru zakony rycerskie Templariuszy i Joannitów, którym nadał liczne przywileje, wykorzystując ich potencjał militarny do zabezpieczenia granic królestwa. Za jego panowania łacinnicy zdołali również zdobyć Tyr (1124).

Najważniejsze bitwy, w których brał udział Baldwin za czasów swego panowania w Edessie i Jerozolimie to: oblężenie Sarudżu (1101), bitwa pod Harranem (1104), I bitwa pod Manbidżem (1108), oblężenie Trypolisu (1109), bitwa pod Sarmin (1115), bitwa pod Hab (1119), bitwa pod Azazem (1125) i bitwa pod Tall asz-Szakhabem (1126).