Bernhard Riemann

Georg Friedrich Bernhard Riemann

Data i miejsce urodzenia	17 września 1826 Breselenz, Królestwo Hanoweru
Data i miejsce śmierci	20 lipca 1866 Selasca, w pobliżu Verbanii, Włochy
Przyczyna śmierci	gruźlica
Miejsce spoczynku	Cimitero di Biganzolo di Selasca[1]
Zawód, zajęcie	matematyk, fizyk
Alma Mater	Uniwersytet w Getyndze, Friedrich-Wilhelms-Universität
Uczelnia	Uniwersytet w Getyndze
Odznaczenia
członek korespondent Berlińskiej Akademii Nauk (1859); członek Royal Society (1866)
Multimedia w Wikimedia Commons

Georg Friedrich Bernhard Riemann (ur. 17 września 1826 w Breselenz, Królestwo Hanoweru; zm. 20 lipca 1866 w Selasca koło Verbanii, Włochy^[2]) – niemiecki uczony: matematyk, fizyk teoretyczny i doświadczalny oraz filozof przyrody, profesor Uniwersytetu w Getyndze, członek korespondent Berlińskiej Akademii Nauk (1859) i brytyjskiego Royal Society (1866). Miał ogromny wkład w rozwój analizy reczywistej i zespolonej, teorii liczb, geometrii różniczkowej oraz topologii^[3].

W analitycznej teorii liczb badał funkcję dzeta (ζ) nazwaną od jego nazwiska. Wysunął na jej temat hipotezę również noszącą jego nazwisko. Uznano to za jeden z najdonioślejszych problemów matematyki – w 1900 roku hipoteza Riemanna zajęła 8. miejsce na liście problemów Hilberta, a w roku 2000 podano ją jako czwarty problem milenijny.

Riemann rozwinął też nieeuklidesową geometrię różniczkową. Opisał m.in. nowy typ przestrzeni – rozmaitości nazwane od jego nazwiska. Wielowymiarowa geometria pseudoriemannowska umożliwiła stworzenie ogólnej teorii względności przez Alberta Einsteina; przykładowo równanie Einsteina pola grawitacyjnego zawiera tensor krzywizny Riemanna.

Riemann miał też wkład w analizę rzeczywistą, harmoniczną i zespoloną; między innymi:

• udowodnił twierdzenie Riemanna o szeregach warunkowo zbieżnych;
• opisał funkcję Riemanna – pierwszy przykład funkcji z gęstym i przeliczalnym zbiorem nieciągłości;
• wprowadził pierwszą ścisłą definicję całki w sensie oznaczonym, przez co obiekt ten nazwano potem całką Riemanna;
• za jej pomocą analizował szeregi trygonometryczne; twierdzenie Riemanna-Lebesgue’a.
• badał funkcje holomorficzne i określone nimi powierzchnie Riemanna.

Riemanna upamiętniają dziesiątki terminów naukowych. Polski uczony Krzysztof Maurin nazwał go największym matematykiem wszystkich czasów^[4].