Bitwa o Luzon

Bitwa o Luzon

II wojna światowa, wojna na Pacyfiku, część kampanii filipińskiej
Dowódca drużyny wskazuje możliwą pozycję Japończyków na skraju Przełęczy Baleta, niedaleko Baguio, gdzie oddziały 25 Dywizji Piechoty toczą zaciętą walkę z wrogiem, 23 marca 1945
Czas	9 stycznia – 15 sierpnia 1945
Miejsce	wyspa Luzon
Terytorium	Filipiny
Przyczyna	proces wyzwalania Filipin przez wojska amerykańskie i sojuszników
Wynik	zwycięstwo Amerykanów
Strony konfliktu
Japonia  Druga Republika Filipin  Stany Zjednoczone  Filipiny  Australia  Meksyk
Dowódcy
Tomoyuki Yamashita, Akira Mutō, Shizuo Yokoyama Douglas MacArthur, Walter Krueger, Sergio Osmeña, Basilio J. Valdes, Cárdenas Rodríguez
Siły
275 tys. żołnierzy, 232 czołgi 280 tys. żołnierzy
Straty
214 585 (205 535 zabitych i zmarłych z chorób, 9 050 w niewoli), 232 czołgi zniszczone 47 190 żołnierzy amerykańskich (10 380 zabitych 36 550 rannych, 260 zmarłych z chorób), 5 żołnierzy meksykańskich poniosło śmierć w wypadkach
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Bitwa o Luzon (tgl. Labanan sa Luzon) – bitwa stoczona od 9 stycznia do 5 sierpnia 1945 r. podczas wojny na Pacyfiku będącej częścią II wojny światowej przez wojska amerykańskie i ich sojuszników przeciwko siłom Japonii. Bitwa zakończyła się zwycięstwem aliantów, którzy przejęli kontrolę nad wszystkimi strategicznie i ekonomicznie ważnymi lokalizacjami filipińskiej wyspy Luzon do marca 1945 r., chociaż w górach maruderzy walczyli aż do bezwarunkowej kapitulacji Japonii. Po względem liczby unieszkodliwionych żołnierzy wroga było to największe zwycięstwo armii amerykańskiej podczas II wojny światowej; w bitwie zginęło od 192 tys. do 205 tys. japońskich żołnierzy (głównie z głodu i chorób)^[1]. Śmierć poniosło także 10 tys. Amerykanów oraz między 120 tys. a 140 tys. filipińskich cywilów.