Bitwa o Monte Cassino

Zobacz też: reportaż Bitwa o Monte Cassino.

Bitwa o Monte Cassino

II wojna światowa, kampania włoska
Ruiny klasztoru na Monte Cassino
Czas	17 stycznia – 19 maja 1944
Miejsce	masyw Monte Cassino
Terytorium	Włochy
Przyczyna	konieczność przełamania linii Gustawa blokującej aliantom drogę na Rzym
Wynik	zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
III Rzesza  Włoska Republika Socjalna  Wielka Brytania  Stany Zjednoczone  Wolna Francja  Polska  Kanada  Nowa Zelandia  Południowa Afryka  Włochy
Dowódcy
Albert Kesselring Heinrich von Vietinghoff Fridolin von Senger Wilhelm Schmalz Richard Heidrich Harold Alexander Oliver Leese Mark Clark Alphonse Juin Władysław Anders
Siły
135 tys.[1] 240 tys.[1]
Straty
ok. 20 tys. zabitych i rannych[1] 55 tys. zabitych i rannych[1][2]
Położenie na mapie Włoch miejsce bitwy
41°29′24″N 13°48′50″E/41,490000 13,813889
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Posłuchajmy uwag ppłk. Stefana Orzechowskiego – oficera wywiadu wojskowego dotyczących Kampanii włoskiej

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Bitwa o Monte Cassino (zwana także bitwą o Rzym) – w rzeczywistości cztery bitwy stoczone przez wojska alianckie z Niemcami, które miały miejsce w 1944 roku w rejonie klasztoru na Monte Cassino. Bitwa ta uznawana jest za jedną z najbardziej zaciętych w czasie II wojny światowej. Brytyjski historyk Matthew Parker napisał: Bitwa o Cassino – największa lądowa bitwa w Europie – była najcięższą i najkrwawszą z walk zachodnich aliantów z niemieckim Wehrmachtem na wszystkich frontach drugiej wojny światowej. Po stronie niemieckiej wielu porównywało ją niepochlebnie ze Stalingradem^[3].

Po udanych lądowaniach aliantów w Kalabrii, Tarencie i Salerno na początku września 1943 roku, i po kapitulacji Włoch w tym samym miesiącu, siły niemieckie zaczęły się powoli wycofywać w kierunku północnym. Sprawnie dowodzone wojska niemieckie, opierając się na dwóch improwizowanych liniach obrony, prowadziły działania opóźniające ofensywę aliancką, przygotowując w tym czasie linię Gustawa – silnie ufortyfikowany i trudny do zdobycia pas umocnień obronnych przebiegający w najwęższym miejscu Półwyspu Apenińskiego. Feldmarszałek Luftwaffe Albert Kesselring, któremu 6 listopada 1943 roku powierzono dowodzenie wszystkimi siłami niemieckimi we Włoszech, obiecał Hitlerowi utrzymanie tej linii przez przynajmniej sześć miesięcy.

Usytuowane na silnych pozycjach obronnych, w terenie który wyraźnie sprzyjał obrońcom i w którym niemal niemożliwe było wykorzystanie sił pancernych, wojska generałów Heinricha von Vietinghoffa i Fridolina von Sengera bez trudu odpierały serie uderzeń wojsk alianckich w okresie od stycznia do maja 1944 roku. Ostatecznie linie niemieckie zostały przełamane 18 maja zarówno dzięki natarciom Francuskiego Korpusu Ekspedycyjnego, 2 Korpusu Polskiego oraz brytyjskiej 78 Dywizji, jak i wyczerpaniu sił i środków 10 Armii niemieckiej, która tego dnia rano zaczęła wycofywać swe frontowe oddziały.