Back

Bitwa pod Trzebiatowem

Bitwa pod Trzebiatów
II wojna światowa, front wschodni, część operacji pomorskiej
Czas

9–13 marca 1945

Miejsce

Trzebiatów

Terytorium

III Rzesza

Przyczyna

operacja pomorska

Wynik

zwycięstwo oddziałów ludowego Wojska Polskiego i Armii Czerwonej

Strony konfliktu
 III Rzesza Polska
 ZSRR
Dowódcy
płk Aleksander Dawidziuk
gen. bryg. Benedykt Niestorowicz
gen. por Nikołaj Simoniak
gen. por. Michaił Konstantinow
Siły
163 DP, 402 ZDP, 5 LDP, DP Barwalde i DPanc SS Holstein 1 Brygady Kawalerii i 2 Dywizja Artylerii ludowego Wojska Polskiego
oraz wojska 1 Frontu Białoruskiego Armii Czerwonej
Położenie na mapie Rzeszy Niemieckiej
Mapa konturowa Rzeszy Niemieckiej, u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia54°03′26″N 15°16′43″E/54,057222 15,278611
Oficerowie 1 Dywizji Kawalerii, uczestniczącej w walkach w rejonie Trzebiatowa

Bitwa pod Trzebiatowem – starcie zbrojne mające miejsce w dniach 9–13 marca 1945, w wyniku którego oddziały ludowego Wojska Polskiego i Armii Czerwonej rozbiły zgrupowanie wojsk armii niemieckiej w rejonie Trzebiatowa i Trzęsacza.

Do pierwszych walk pod Trzebiatowem doszło 4 marca 1945. Zakończyły się one zdobyciem miasta, głównie przez żołnierzy 40 Gwardyjskiej Brygady Pancernej dowodzonej przez płka Michała Smirnowa[1]. Następnie walki toczyły się w rejonie Trzebiatowa i Trzęsacza i miały na celu likwidację zgrupowania wojsk niemieckich, otoczonych w tym rejonie. W skład niemieckiego zgrupowania wchodziły resztki: 163 Dywizji Piechoty, 402 Zapasowej Dywizji Piechoty, 5 Lekkiej Dywizji Piechoty, Dywizji Piechoty Bärwalde i Dywizji Pancernej SS Holstein[2]. Do likwidacji niemieckiego zgrupowania dowództwo 1 Frontu Białoruskiego Armii Czerwonej, wyznaczyło: pododdziały z 11 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego płk Amazaspa Babadżaniana, 3 Armii Uderzeniowej gen. por. Nikołaja Simoniaka, 7 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerji gen. por. Michała Konstantinowa i 2 Gwardyjskiej Armii Pancernej gen. płka Siemiona Bogdanowa oraz 1 Brygadą Kawalerii i 2 Dywizję Artylerii ludowego Wojska Polskiego[1].

Po intensywnych dwudniowych walkach liczące około 10 tys. żołnierzy zgrupowanie niemieckie zostało rozbite (DP Bärwalde rozbito 12 marca[3]), a tylko nieliczni przedarli się wzdłuż wybrzeża bałtyckiego w kierunku wyspy Wolin[1]. Z kotła wydostały się niedobitki 202 ZDP i 163 DP, którą oficjalnie rozwiązano 1 kwietnia[4].

  1. ↑ a b c Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 543.
  2. ↑ Kosiarz 1967 ↓, s. 171.
  3. ↑ Mitcham 2010 ↓, s. 200.
  4. ↑ Mitcham 2009 ↓, s. 101,216.
From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by razib.in