Blokada Leningradu

Blokada Leningradu
II wojna światowa, front wschodni
Ilustracja
Radziecka artyleria przeciwlotnicza w Leningradzie w 1941 roku
Czas

8 września 1941 – 27 stycznia 1944

Miejsce

Leningrad i okolice

Terytorium

ZSRR

Przyczyna

ofensywa niemiecka w 1941 roku

Wynik

strategiczne i propagandowe zwycięstwo ZSRR

Strony konfliktu
 ZSRR  III Rzesza
 Finlandia
Błękitna Dywizja
 Włochy[a]
Dowódcy
Markian Popow
Gieorgij Żukow
Iwan Fiediuninski
Michaił Chozin
Klimient Woroszyłow
Leonid Goworow
Kiriłł Mierieckow
Władimir Tribuc
III Rzesza Wilhelm von Leeb
III Rzesza Georg von Küchler
Finlandia Carl Gustaf Mannerheim
Siły
930 000 żołnierzy (na początku oblężenia) 725 000 żołnierzy (na początku oblężenia)
Straty
Armia Czerwona[1]:
2 896 007 zabitych, rannych lub zaginionych bez wieści
w tym 876 612 zabitych i zmarłych
Cywile[2]:
642 000 podczas oblężenia
400 000 przy ewakuacjach z miasta
579 985 zabitych, rannych i zaginionych
Położenie na mapie Związku Radzieckiego
Mapa konturowa Związku Radzieckiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
59°55′49″N 30°19′09″E/59,930278 30,319167

Blokada Leningradu – okres oblężenia Leningradu (obecnie Petersburg) w czasie II wojny światowej przez wojska niemieckie, które trwało 2,5 roku od 8 września 1941 do 27 stycznia 1944 roku i pochłonęło około 1,5 miliona ofiar po stronie wojsk radzieckich oraz cywilnych mieszkańców miasta.


Błąd w przypisach: Istnieje znacznik <ref> dla grupy o nazwie „uwaga”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="uwaga"/>
BŁĄD PRZYPISÓW

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by razib.in