B-50 Lucky Lady II | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Konstrukcja |
metalowy średniopłat z czterema silnikami gwiazdowymi |
Załoga |
8 |
Historia | |
Data oblotu | |
Lata produkcji |
1947–1953 |
Wycofanie ze służby | |
Liczba egz. |
371 |
Dane techniczne | |
Napęd |
4× silnik gwiazdowy Pratt & Whitney R-4360-35 |
Moc | |
Wymiary | |
Rozpiętość |
43,1 m |
Długość |
30,2 m |
Wysokość |
10 m |
Powierzchnia nośna |
159,9 m² |
Masa | |
Własna |
38 506 kg |
Użyteczna |
55 270 kg |
Startowa |
78 470 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
635 km/h |
Prędkość przelotowa |
393 km/h |
Prędkość wznoszenia |
11,2 m/s |
Pułap |
11 250 m |
Zasięg |
12 478 km |
Promień działania |
3855 km |
Współczynnik obciążenia konstrukcji |
343 kg/m² |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
13 × Karabin maszynowy M2 kal. 12,7 mm Uzbrojenie bombowe: do 9100 kg bomb | |
Użytkownicy | |
Stany Zjednoczone | |
Rzuty | |
Boeing B-50 Superfortress – wersja rozwojowa samolotu Boeing B-29 Superfortress z mocniejszymi i nieco nowocześniejszymi silnikami Pratt & Whitney R-4360. W wyniku zmniejszenia współczynnika obciążenia mocy samolot miał lepsze parametry lotne (prędkość wznoszenia, pułap) od B-29.
USAF używał B-50 w okresie od roku 1948 do 1963, głównie jako samolotu rozpoznawczego dalekiego zasięgu (RB-50B), samolotu-cysterny (KB-50J) i samolotu szkoleniowego (TB-50H).
Boeing wyprodukował tylko 371 samolotów, które były w istocie ostatnim wcieleniem B-29 i ostatnim nieodrzutowym bombowcem USAF.