Bus rapid transit (BRT, pol. szybki transport autobusowy lub szybka komunikacja autobusowa[1] ) – najmłodszy system drogowego transportu publicznego, w którego skład wchodzą autobusy (zwykle przegubowe i dwuprzegubowe), wraz z infrastrukturą dla nich przeznaczoną (m.in. wydzielone dla BRT pasy ruchu, odpowiednio dostosowane stacje autobusowe, komputerowo wspomagany system sterowania ruchem, system informacji pasażerskiej). Spotykana jest też nazwa metrobus[1] . BRT najlepiej sprawdza się na prostych odcinkach mocno zurbanizowanego terenu[1] . Z powodu małych wymagań infrastrukturalnych koszt budowy BRT jest około czterech razy niższy niż budowa systemu tramwajowego[1] i aż dziesięciokrotnie mniejszy od budowy metra[1] .
Systemy BRT pozwalają na eliminację lub zminimalizowanie problemów charakterystycznych dla typowego transportu autobusowego, wynikających głównie z nadmiernego natężenia ruchu, w stopniu zbliżonym do rozwiązań alternatywnych (szybki tramwaj, metro, szybka kolej miejska), przy kilkakrotnie niższych kosztach wdrożenia[1] . Może ona być podstawą transportu w mieście liczącym ponad 150 tysięcy mieszkańców i nieposiadającym sieci szynowej (polskim przykładem może być Radom lub Bielsko-Biała)[1] albo dodatkiem do szybkiej kolei miejskiej[1] .