Charles Watson-Wentworth

Charles Watson-Wentworth

Data i miejsce urodzenia	13 maja 1730 Yorkshire
Data i miejsce śmierci	1 lipca 1782 Londyn
Premier Wielkiej Brytanii
Okres	od 13 lipca 1765 do 30 lipca 1766
Przynależność polityczna	Wigowie
Poprzednik	George Grenville
Następca	Lord Chatham
Premier Wielkiej Brytanii
Okres	od 27 marca 1782 do 1 lipca 1782
Poprzednik	Lord North
Następca	Lord Shelburne
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Charles Watson-Wentworth (ur. 13 maja 1730, zm. 1 lipca 1782 w Londynie) – wigowski polityk brytyjski, dwukrotny premier Wielkiej Brytanii. Zgromadził się wokół niego tak zwany „Stary Kadłub Wigów”, w którym znaczną rolę odgrywał Edmund Burke.

Był synem Thomasa Watsona-Wentwortha, 1. markiza Rockingham, i lady Mary Finch, córki 2. hrabiego Nottingham. Wychowywał się w rodzinnym Wentoworth Woodhouse w południowym Yorkshire. Wykształcenie odebrał w Westminster School oraz w St John’s College na Uniwersytecie Cambridge. W 1746 r. zaciągnął się do armii księcia Cumberland, która tłumiła powstanie jakobitów.

Do 1733 r. pisany jako Czcigodny Charles Watson-Wentworth, od 1733 do 1746 wicehrabia Higham, od 1746 hrabia Malton. Po śmierci ojca w 1750 r. odziedziczył tytuł 2. markiza Rockingham i zasiadł w Izbie Lordów. Był wówczas znany jako wielki amator wyścigów konnych. Nawet kiedy stanął na czele brytyjskiego rządu, nie widział powodu, by w czasie np. ciężkiego kryzysu gabinetowego nie mógł pojechać oglądać ulubionych wyścigów.

Już w 1751 r. został Lord of the Bedchamber króla Jerzego II. W 1761 r. otrzymał Order Podwiązki. Stanowisko na dworze królewskim utracił w 1762 r., po tzw. „masakrze pelhamowskich niewiniątek”. Niedługo potem Rockingham stał się liderem opozycyjnej wobec rządu George’a Grenville’a grupy wigowskich polityków.

Pozbawiony oparcia w parlamencie gabinet Grenville’a upadł w 1765 r. Dzięki namowom księcia Cumberland, król Jerzy III powierzył misję tworzenia rządu Rockinghamowi. Nowy rząd uchylił Stamp Act z 1765 r., który nakładał wyższe podatki na brytyjskie kolonie. Konflikty między członkami gabinetu doprowadziły jednak do jego upadku w 1766 r.

Następne 16 lat Rockingham spędził jako polityk opozycji. Popierał żądania amerykańskich kolonii i krytykował politykę rządu lorda Northa podczas wojny o niepodległość USA. Po upadku gabinetu Northa w 1782 r. Rockingham ponownie został premierem. Na tym stanowisku rozpoczął negocjacje zmierzające do zakończenia wojny ze Stanami Zjednoczonymi. Zmarł jednak po 14 tygodniach urzędowania w lipcu 1782 r.

Nigdy się nie ożenił i nie pozostawił potomstwa. Wszystkie jego tytuły parowskie wygasły wraz z jego śmiercią.