Chlorobenzen
|
Nazewnictwo
|
|
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
chlorobenzen
|
Inne nazwy i oznaczenia
|
chlorek fenylu
|
|
Ogólne informacje
|
Wzór sumaryczny
|
C6H5Cl
|
Inne wzory
|
PhCl
|
Masa molowa
|
112,56 g/mol
|
Wygląd
|
bezbarwna ciecz o zapachu zbliżonym do zapachu benzenu[1]
|
Identyfikacja
|
Numer CAS
|
108-90-7
|
PubChem
|
7964
|
|
InChI
|
InChI=1S/C6H5Cl/c7-6-4-2-1-3-5-6/h1-5H
|
InChIKey
|
MVPPADPHJFYWMZ-UHFFFAOYSA-N
|
|
Właściwości
|
|
Gęstość
|
1,1058 g/cm³ (20 °C)[2]; ciecz
|
|
Rozpuszczalność w wodzie
|
praktycznie nierozpuszczalny: 0,50 g/kg (25 °C)[4]
|
w innych rozpuszczalnikach
|
dobrze rozpuszczalny w benzenie i tetrachlorometanie, mieszalny w każdym stosunku z etanolem i eterem dietylowym[2]
|
|
Temperatura topnienia
|
−45,2 °C[2]
|
Temperatura wrzenia
|
131,6 °C[2]
|
Punkt krytyczny
|
359,2 °C[5]; 4,5 MPa[5]
|
logP
|
2,84 (25 °C)[3]
|
Współczynnik załamania
|
1,5241 (589 nm, 20 °C)[2]
|
Lepkość
|
0,753 mPa·s (25 °C)[6]
|
Napięcie powierzchniowe
|
32,99 mN/m (25 °C)[7]
|
Prężność pary
|
1,6 kPa (25 °C)[8]
|
|
|
|
Podobne związki
|
Podobne związki
|
jodobenzen, bromobenzen, fluorobenzen, 1,4-dichlorobenzen
|
Pochodne
|
CS
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
|
Chlorobenzen – organiczny związek chemiczny, chlorowa pochodna benzenu. Stosowany jest do produkcji fenolu[11] i jego pochodnych (np. nitrobenzenu), barwników organicznych[12] oraz jako rozpuszczalnik. Jest cieczą palną[11].
- ↑ a b c Chlorobenzene, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank [online], Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 011950 [dostęp 2022-08-01] (niem. • ang.).
- ↑ a b c d e Haynes 2016 ↓, s. 3-98.
- ↑ Haynes 2016 ↓, s. 5-174.
- ↑ Haynes 2016 ↓, s. 5-143.
- ↑ a b Haynes 2016 ↓, s. 6-69.
- ↑ Haynes 2016 ↓, s. 6-190.
- ↑ Haynes 2016 ↓, s. 6-190.
- ↑ a b c d Haynes 2016 ↓, s. 15-14.
- ↑ Haynes 2016 ↓, s. 9-61.
- ↑ Chlorobenzene, [w:] ChemIDplus [online], United States National Library of Medicine [dostęp 2022-08-01] (ang.).
- ↑ a b Encyklopedia popularna, wyd. 2, t. I, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 463, ISBN 83-01-00000-7 .
- ↑ Podręczny słownik chemiczny, RomualdR. Hassa (red.), JanuszJ. Mrzigod (red.), JanuszJ. Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 73, ISBN 83-7183-240-0 .