Choroba Crohna (łac.morbus Crohn, ileitis terminalis, ileitis regionalis), choroba Leśniowskiego-Crohna (ChL-C) – zapalna choroba jelita o niewyjaśnionej etiologii, zaliczana do grupy nieswoistych zapaleń jelit (IBD). Opisana została po raz pierwszy przez polskiego lekarza Antoniego Leśniowskiego w 1904[1], a dokładniejszego opisu dostarczył Burrill Bernard Crohn ze współpracownikami w 1932[2]. Jest to przewlekły, nieswoisty proces zapalny ściany przewodu pokarmowego; może dotyczyć każdego jego odcinka, lecz najczęściej lokalizuje się w końcowej części jelita cienkiego oraz początkowej jelita grubego (z tego względu dawniejsza nazwa to ileitis terminalis).
Etiologia tego schorzenia, jak i skuteczna metoda jego leczenia, nie jest znana.
↑A.A.LeśniowskiA.A., Przyczynek do chirurgii kiszek, „Medycyna”, 31, Warszawa 1903, s. 460-464, 483–489, 514-518.