Curtiss P-40 Warhawk

Curtiss P-40 Warhawk
(Tomahawk, Kittyhawk)

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Curtiss-Wright Corporation
Typ	samolot myśliwski, myśliwsko-bomowy i rozpoznawczy
Załoga	1
Historia
Data oblotu	14 października 1938
Lata produkcji	1939–1944
Wycofanie ze służby	1958 (Brazylia)
Liczba egz.	13 738
Dane techniczne
Napęd	1 × Allison V-1710-39
Moc	1150 KM (858 kW)
Wymiary
Rozpiętość	11,38 m
Długość	9,70 m (C), 10,16 m (N)
Wysokość	3,75 m
Powierzchnia nośna	21,92 m²
Masa
Własna	2635 kg (C), 5171 kg (N)
Startowa	3756 kg
Osiągi
Prędkość maks.	555 km/h na 4572 m (C), 552 km/h (N)
Prędkość przelotowa	496 km/h
Prędkość wznoszenia	7,6 m/s
Pułap	9144 m
Zasięg	1175 km (C), 1207 (N)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
6 × 12,7 mm Browning M2, 907 kg bomb na trzech podwieszeniach
Użytkownicy
USA, Chiny, Wielka Brytania, Kanada, Australia, ZSRR, Francja, Brazylia
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Curtiss P-40 Warhawk (nazwy dla RAF-u i radzieckich sił powietrznych: P-40 Tomahawk, P-40 Kittyhawk) – amerykański samolot myśliwski, myśliwsko-bombowy i rozpoznawczy z okresu II wojny światowej^[1] produkowany przez Curtiss-Wright Corporation.

P-40 były standardowym samolotem myśliwskim Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych (United States Army Air Forces, USAAF) w czasie japońskiego ataku na Pearl Harbor i wykorzystywano je bojowo do końca wojny na Pacyfiku, czyli do początku września 1945. W trakcie wojny były zastępowane sukcesywnie przez P-47, P-51 i F4U Corsair.

W latach 1940–1941 używane głównie jako samoloty myśliwskie nawiązywały z trudem równe pojedynki z samolotami myśliwskimi przeciwnika, szczególnie na wysokościach powyżej 4500 m, a od 1943 znacznie ustępowały niemieckim samolotom tego typu w Luftwaffe i lotnictwie Japonii^[2][3].

Okryły się chwałą i uzyskały status legendy w Chinach pilotowane przez ochotników amerykańskich w jednostce „Latające Tygrysy” pod dowództwem generała Claire Chennault (w zespole tym walczył też polski pilot Witold Urbanowicz)^[3][4].