Curtiss SOC-1 Seagull należący do US Navy w locie, 2 lipca 1939 | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Konstrukcja |
mieszana |
Załoga |
2 |
Historia | |
Data oblotu |
kwiecień 1934 |
Lata produkcji |
1934–1938 |
Wycofanie ze służby |
1945 |
Liczba egz. |
322 |
Dane techniczne | |
Napęd |
1 × Pratt & Whitney R-1340 Wasp |
Moc |
550 KM (410 kW) |
Wymiary | |
Rozpiętość |
10,98 m |
Długość |
9,58 m |
Wysokość |
4,5 m |
Powierzchnia nośna |
31,77 m² |
Masa | |
Własna |
1716 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
266 km/h |
Prędkość przelotowa |
214 km/h |
Prędkość minimalna |
90 km/h |
Prędkość wznoszenia |
4,64 m/s |
Pułap |
4540 m |
Zasięg |
1086 km |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
2 karabiny maszynowe Colt-Browning kal. 7,62 mm 295 kg bomb | |
Użytkownicy | |
Stany Zjednoczone | |
Rzuty | |
Curtiss SOC Seagull (ang. mewa) – jednosilnikowy, dwupłatowy, wodnosamolot rozpoznawczy (SO – "scout-observation" – zwiadowczo-obserwacyjny) używany przez US Navy w czasie II wojny światowej.
Służył jako samolot pokładowy na pancernikach i krążownikach, w powietrze był wyrzucany z rampy-katapulty. Skrzydła samolotu składały się do tyłu w celu zmniejszenia powierzchni składowania. Napęd stanowił silnik gwiazdowy Pratt & Whitney R-1340, górne skrzydła zostały wyposażone z klapy i sloty, co dało samolotowi znakomitą charakterystykę lotu przy małych prędkościach – było to niezmiernie ważne dla samolotu wyrzucanego z katapulty i lądującego na wodzie.
Samolot został zamówiony w 1933 i oblatany już rok później, do służby wszedł z 1935 zastępując wszystkie poprzednie dwupłatowce. Produkcję zakończono w 1938 i planowano go zastąpić w 1940 nową, jednopłatową konstrukcją, jednak mający go zastąpić Curtiss SO3C okazał się samolotem bardzo nieudanym. Na większości pancerników, gdzie samoloty były zazwyczaj przechowywane na pokładzie, został zastąpiony przez samolot Vought OS2U Kingfisher, ale jako samolot obserwacyjny krążowników służył prawie do końca wojny.