Czad

Ten artykuł dotyczy państwa. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Republika Czadu

‏جمهوريّة تشاد‎
Jumhuriyat Tashad
République du Tchad

Herb Flaga
Dewiza: Unité, Travail, Progrès (Jedność, Praca, Postęp)
Hymn: La Tchadienne (Pieśń Czadu)
Ustrój polityczny	dyktatura wojskowa
Stolica	Ndżamena
Data powstania	11 sierpnia 1960
Prezydent	Mahamat Déby Itno
Premier	Allamaye Halina
Powierzchnia	1 284 000 km²
Populacja (2017) • liczba ludności	12 185 000[1]
• gęstość	9 os./km²
Kod ISO 3166	TD
Waluta	frank CFA (XOF)
Telefoniczny nr kierunkowy	+235
Domena internetowa	.td
Kod samochodowy	TCH
Kod samolotowy	TT
Strefa czasowa	UTC +1
Język urzędowy	francuski, arabski
PKB (2023)  • całkowite   • na osobę	11,96 mld[1] USD 668 USD[2]
PKB (PSN) (2023)  • całkowite   • na osobę	32,03 mld dolarów międzynar.[2] 1 787 dolarów międzynar.[2]
Położenie na mapie
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Hasło w Wikisłowniku
Informacje w Wikipodróżach

Czad (fr. Tchad, arab. ‏تشاد‎), oficjalnie Republika Czadu (fr. République du Tchad, arab. ‏جمهوريّة تشاد‎, trb. Jumhuriyat Tashad) – państwo śródlądowe w środkowej Afryce. Graniczy od północy z Libią, od wschodu z Sudanem, od południa z Republiką Środkowoafrykańską, od południowego zachodu z Kamerunem i Nigerią, a od zachodu z Nigrem.

Na terytorium Czadu wyróżnić można trzy główne regiony geograficzne: na północy rozciąga się obszar pustynny, przechodzący w środkowej części kraju w suchą strefę Sahelu, południe kraju zajmuje natomiast żyzny obszar sawannowy. Jezioro Czad, od którego państwo wzięło swą nazwę, jest największym zbiornikiem wodnym w kraju. Najwyższym punktem jest szczyt Emi Kussi w paśmie gór Tibesti, a Ndżamena (dawniej Fort-Lamy) jest stolicą i największym ośrodkiem miejskim kraju. W Czadzie mieszka ponad 200 rozmaitych wspólnot etnicznych i językowych. Językami urzędowymi są język arabski i język francuski. Większość mieszkańców wyznaje islam i chrześcijaństwo, na południu praktykowane są również religie animistyczne.

Do 1960 roku Czad pozostawał w zależności politycznej od Francji. Niepodległość uzyskał w tzw. roku Afryki. Głową państwa był wówczas François Tombalbaye, prezydent w latach 1962–1973. Nietolerancyjna i krótkowzroczna polityka Tombalbayego względem zamieszkujących północną część kraju muzułmanów doprowadziła w 1965 roku do wybuchu długotrwałej wojny domowej. W 1979 roku rebelianci zdobyli stolicę, kładąc kres hegemonii południa w życiu politycznym kraju. Rozpoczęły się jednak walki między dowódcami zwycięskich ugrupowań rebelianckich, które doprowadziły w końcu do zwycięstwa Hissène Habré. Rządził on do 1990 roku, kiedy został obalony w wyniku zamachu stanu kierowanego przez Idrissa Déby’ego. Déby pozostawał u władzy przez kolejne 30 lat, stając się jednym z najdłużej rządzących przywódców państwowych w Afryce i na świecie. Po jego śmierci 20 kwietnia 2021^[3], władzę w kraju na okres 18 miesięcy przejęła junta wojskowa pod przewodnictwem Mahamata Déby’ego Itno – syna zmarłego prezydenta^[4].

Sytuacja polityczna pozostaje niestabilna, kraj jest nieustannie areną zamieszek oraz powtarzających się prób zamachu stanu (zob. bitwa pod Ndżameną (2006), bitwa pod Ndżameną (2008)). Dodatkowym czynnikiem destabilizującym jest konflikt w Darfurze, który rozprzestrzenił się także na wschodnie obszary Czadu, wprowadzając chaos na tych terenach oraz doprowadzając do osiedlenia się tysięcy uchodźców w obozach wzdłuż granicy czadyjsko-sudańskiej.

Czad jest jednym z najbiedniejszych i najbardziej skorumpowanych państw na świecie. Większość Czadyjczyków żyje w ubóstwie, utrzymując się z pasterstwa i rolnictwa. W XXI wieku głównym źródłem dochodów do budżetu państwa stał się eksport ropy naftowej, zaś dotychczas dominujący przemysł bawełniany spadł pod tym względem na drugie miejsce.