D-dur

D-dur – majorowa skala muzyczna, której toniką jest dźwięk d. Jej dźwięki to: d, e, fis, g, a, h, cis. Tonacja D-dur zawiera dwa krzyżyki.

Gama D-dur zapisana za pomocą przygodnych znaków chromatycznych	$\relative c'{ \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn d1 e fis g a b cis d \cadenzaOff } \addlyrics { \small { d e fis g a h cis d } }$
Gama D-dur zapisana za pomocą znaków przykluczowych	$\relative c'{ \key d \major \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn d1 e fis g a b cis d \cadenzaOff } \addlyrics { \small { d e fis g a h cis d } }$

Równoległą tonacją molową/minorową jest h-moll^[1], jednoimienną molową – d-moll.

D-dur to również akord, zbudowany z pierwszego (d), trzeciego (fis) i piątego (a) stopnia gamy D-dur.

Akord D-dur	$\relative c'{ \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn s1 <d fis a> s1 \cadenzaOff }$

Znane dzieła w tonacji D-dur:

Johann Sebastian Bach – Magnificat BWV 243 (wersja pierwotna skomponowana w tonacji Es-dur, oznaczana w katalogu W. Schmiedera jako BWV 243a, została później transponowana przez Bacha do obecnej tonacji)
Ludwig van Beethoven – II Symfonia, Missa Solemnis, Koncert skrzypcowy, trio fortepianowe Geistertrio, XV Sonata fortepianowa Pastoralna
Johannes Brahms – II Symfonia, Koncert skrzypcowy
Piotr Czajkowski – Koncert skrzypcowy
Wolfgang Amadeus Mozart – XXXVIII symfonia (KV 504) Praska
Siergiej Prokofjew – Symfonia Klasyczna
Carl Stamitz – Koncert altówkowy
Johann Pachelbel – Kanon
Johan Joachim Agrell – Symfonia op.1, nr 1

↑ FranciszekF. Wesołowski FranciszekF., Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3 .