Del Harris

Del Harris

Harris odwiedzający Biały Dom w lutym 2009 roku, jako asystent trenera Chicago Bulls przed spotkaniem z Washington Wizards.
Trener
Data i miejsce urodzenia	18 czerwca 1937 Orleans
Wzrost	193 cm
Masa ciała	91 kg
Kariera
Aktywność	1965–2012
Szkoła średnia	Plainfield (Plainfield, Indiana)
College	Milligan (1955–1959)
Draft	1959 niewybrany
Kariera trenerska Lata Drużyna 1965–1974 Earlham (NAIA) 1973–1975 Vaqueros de Bayamón (Portoryko) 1975–1976 Utah Stars (ABA–asystent) 1976–1979 Houston Rockets (asystent) 1979–1983 Houston Rockets 1986–1987 Milwaukee Bucks (asystent) 1987–1991 Milwaukee Bucks 1994–1999 Los Angeles Lakers 2000–2007 Dallas Mavericks (asystent) 2008–2009 Chicago Bulls (asystent) 2009–2010 New Jersey Nets (asystent) 2011–2012 Texas Legends (D-League)

Delmer William "Del" Harris (ur. 18 czerwca 1937 w Orleans) – amerykański trener koszykarski, finalista NBA^[1], nagrodzony tytułem Trenera Roku NBA^[2].

Po ukończeniu Milligan College (1959) zdobył tytuł z religioznawstwa^[3]. W 1965 roku zdobył tytuł magistra historii na Indiana University^[3].

Od 1959 do 1965 roku trenował drużyny (Roachdale Hawks, Dale Golden Aces, Spencer Cops) trzech różnych szkół średnich. Jego największym sukcesem było doprowadzenie zespołu Golden Aces do rekordowego wyniku 35-9 (w trakcie dwóch lat) oraz mistrzostwa Pocket Athletic Conference. Podczas pracy w Dale trenował też drużynę baseballową, prowadząc ją do mistrzostwa PAC i rezultatu 26-7. Sezon 1964/65 spędził z drużyną Spencer, uzyskując wynik 19-6 oraz zdobywając mistrzostwo konferencji, IHSAA Sectional i zaliczając udział w finałach regionalnych, przegranych z zespołem z Bloomington.

W latach 1965–1974 był trenerem uczelni Earlham w lidzie akademickiej NAIA. Poprowadził zespół Quakers do trzech mistrzostw konferencji (2x Hoosier Collegiate Conference, 1x Hoosier-Buckeye Collegiate Conference). W okresie letnim (1969–1975) prowadził zespoły w lidze Portoryko. Jako trener drużyny Vaqueros de Bayamón zdobył trzykrotnie mistrzostwo kraju (1973–1975), a także srebrny (1973) i brązowy medal (1974) podczas World Club Championships^[3]. W trakcie swojej kariery w tym kraju zanotował rezultat 176-61^[3].

Podczas imprez międzynarodowych zdobywał medale zarówno jako trener, jak i asystent trenera z kilkoma różnymi reprezentacjami narodowymi^[4].

W 1975 został asystentem trenera zespołu z ligi ABA – Utah Stars. Po roku trafił do NBA, gdzie objął to samo stanowisko w zespole Houston Rockets. Po trzech latach został głównym trener zespołu z Teksasu, prowadząc go do finałów NBA w 1981. W 1986 trafił do Wisconsin. Przez rok pełnił tam funkcję asystenta trenera Bucks, po czym powierzono mu zespół na kolejne cztery lata. W 1994 objął stanowisko głównego trenera Los Angeles Lakers, to właśnie podczas pracy w tym klubie otrzymał tytuł Trenera Roku NBA (1995)^[2]. Rok wcześniej zespół wygrał zaledwie 33 spotkania, pod jego wodzą natomiast 48^[5]. W kolejnych latach liczba zwycięstw wzrastała sukcesywnie aż go 61 w sezonie 1997/98^[5]. Rok później, po skróconym sezonie, został zwolniony.

W kolejnych lata pracował kolejno w: Dallas Mavericks, Chicago Bulls oraz New Jersey Nets, pełniąc ponownie funkcję asystenta. W 2006 Dallas Mavericks dotarli do finałów NBA, gdzie musieli uznać wyższość Miami Heat^[6]. Na stanowisko głównego trenera powrócił w sezonie 2011/12, kiedy to objął zespół Texas Legends z D-League. Po roku zakończył karierę.