Diagnostyka laboratoryjna

Diagnostyka laboratoryjna, analityka medyczna, laboratorium medyczne, medycyna laboratoryjna – dyscyplina medycyny, której zadaniem jest określanie składu i parametrów biologicznych i fizykochemicznych krwi lub innych materiałów pobranych od pacjenta. Badanie laboratoryjne prowadzi się in vitro przy użyciu technik mikroskopowych, biochemicznych, immunologicznych, bakteriologicznych, analizy instrumentalnej i służy ustaleniu rozpoznania lub monitorowaniu leczenia.

Najnowsze osiągnięcia w zakresie biomedycyny^[1][2] i powstającej medycyny molekularnej związane są ściśle z rozwojem nowego działu diagnostyki laboratoryjnej, opartej na metodologii biologii molekularnej^{[3][4][5][6][7][8]}, mającej zastosowanie w dziedzinach takich jak: laboratoryjna genetyka medyczna, laboratoryjna biologia medyczna, laboratoryjna chemia medyczna, laboratoryjna fizyka medyczna, laboratoryjna diagnostyka sądowa, w których wykorzystuje się technologie z zakresu: inżynierii genetycznej, biochemii, biofizyki, biotechnologii, immunologii molekularnej, biologii komórki, bioinżynierii, biologii systemowej, bioinformatyki, nanobiotechnologii i innych działów związanych z biologią medyczną i biomedycyną^{[9][10][11][12][13][14][15][16]}.

Poszczególne procedury diagnostyki laboratoryjnej określane są jako badania laboratoryjne lub – zwłaszcza w starszym piśmiennictwie, badania pracowniane (wykonane w pracowni, czyli w laboratorium).