Dialektologia historyczna – dział językoznawstwa zajmujący się rekonstrukcją dialektów oraz rekonstrukcją zróżnicowania dialektalnego.
Na podstawie myśli Józefa Kościa, celem dialektologii historycznej jest rekonstrukcja dialektów staropolskich, zatem przedmiotami tej są dialekty staropolskie i rekonstrukcja staropolskiego zróżnicowania dialektalnego. Posługuje się ona metodą filologiczną lub retrospektywną, lub obiema tymi metodami łącznie, bazując na dawnych źródłach pisanych. W dialektologii historycznej dominuje opis ewolucyjny budowany na wiedzy o poszczególnych etapach historycznych rozwoju terytorialnego języka, więc służy ona określeniu udziału poszczególnych obszarów dialektalnych w kształtowaniu literackiej odmiany języka narodowego. W porównaniu do dialektologii opisowej, perspektywa diachroniczna pogłębia się w dialektologii historycznej i obejmuje coraz to nowe terytoria językowe[1].
- ↑ Józef Kość, Aspekty historyczne dialektologii opisowej a dialektologia historyczna [w:] W. Książek–Bryłowa, H. Duda, Język polski. Współczesność–historia, Lublin, s. 180, 2000.