Dobrostan subiektywny

Dobrostan subiektywny^[a] – jeden z elementów ludzkiego zdrowia, definiowanego przez WHO nie tylko na podstawie negatywnych mierników stanu zdrowia (brak choroby lub niepełnosprawności), lecz również jako subiektywnie postrzegane przez człowieka zadowolenie z fizycznego, psychicznego i społecznego stanu własnego życia^[b].

Ochrona tak rozumianego dobrostanu subiektywnego mieści się w dziedzinie promocji zdrowia^[3][4].

Na podstawie badań w dziedzinach antropologii kulturowej lub epidemiologii społecznej dowiedziono, że na liście podstawowych warunków dobrostanu wysoko znajdują się jasne reguły życia społecznego (zob. zbiorowość społeczna, wzór kulturowy, stosunek społeczny, więź społeczna), zapewniające poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji (zdrowie rozumiane w sensie biologicznym odgrywa rolę drugorzędną)^[5].

Badania w dziedzinach psychologii i socjologii oraz na ich pograniczu (zob. psychologia społeczna) zmierzają m.in. do opisania związków poczucia dobrostanu (m.in. zadowolenie, szczęście) z typami i rozwojem osobowości (zob. rozwój emocjonalny, intelektualny, moralny, rozwój duchowości, dojrzała osobowość, zob. też struktura osobowości według teorii psychoanalizy, teorii dezintegracji pozytywnej). Amerykański psychiatra G.E. Vaillant, autor m.in. książki Adaptation to Life (1977)^[6] i współtwórca psychologii pozytywnej^[7][8][9], napisał m.in.^[10]:

Psychologiczne badania jakości życia doprowadziły do sformułowania trójwymiarowej koncepcji subiektywnego dobrostanu, w której wyróżnia się dobrostan emocjonalny, osobowościowy i społeczny^[11].

Poczucie dobrostanu jest zależne od równowagi między wyzwaniami, przed którymi staje człowiek, i zasobami (wewnętrznymi i zewnętrznymi), którymi dysponuje^[12].

Wyniki badań bywają interpretowane w oparciu o zaproponowaną przez Janusza Czapińskiego tzw. „teorię cebulową szczęścia”^[13] – analizowane są trzy „warstwy”, zależne od czynników genetycznych, osobowościowych i środowiskowych^{[14][15][16][17][18]}.