Dominium brytyjskie (ang. dominion) – forma ustrojowa istniejąca w ramach imperium brytyjskiego, stanowiąca formę pośrednią między samorządną kolonią a suwerennym państwem, z czasem ewoluująca w stronę suwerenności.
Status ten jako pierwsza uzyskała w 1867 roku Kanada. W późniejszych latach otrzymało go kilka innych terytoriów, w tym Australia, Nowa Zelandia i Południowa Afryka. Na bazie dominiów wykształciły się z czasem tzw. Commonwealth realms – w pełni suwerenne państwa, posiadające wspólnego monarchę. Termin „dominium”, sugerujący podrzędność względem Wielkiej Brytanii, wyszedł z użycia na rzecz tego drugiego na przełomie lat 40. i 50. XX wieku[1][2].
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie ijcl
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie dict