Douglas B-18 Bolo

Douglas B-18 Bolo
(Dane wersji B-18A)

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Douglas
Typ	samolot bombowy
Konstrukcja	średniopłat o konstrukcja metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie
Załoga	6
Historia
Data oblotu	1935
Lata produkcji	B-18: 1936 – 1937 B-18A: 1937 – 1940
Wycofanie ze służby	1946
Dane techniczne
Napęd	B-18A, B-18B, B-18M: 2 x silniki gwiazdowe, 9-cylindrowe Wright R-1820-53
Moc	930 KM - startowa 830 KM - na poziomie morza
Wymiary
Rozpiętość	27,30 m
Długość	17,60 m
Wysokość	4,00 m
Powierzchnia nośna	89,10 m²
Masa
Własna	7 400 kg
Startowa	10 030 kg (normalna) 12 600 kg (maksymalna)
Osiągi
Prędkość maks.	346 km/h
Prędkość wznoszenia	5,2 m/s
Pułap	7 280 m
Zasięg	1 450 km (normalny) 3 400 km (maksymalny)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm 2200 kg bomb
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Brazylia, Kanada
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Douglas B-18 Bolo – samolot bombowy amerykańskich sił powietrznych USAAC i lotnictwa kanadyjskiego w późnych latach 30. i na początku lat 40. Jego konstrukcja oparta była na cywilnym samolocie pasażerskim Douglas DC-2.

W 1934 USAAC rozpisał konkurs na nowy bombowiec mający zastąpić używany wówczas Martin B-10, nowa konstrukcja miała mieć dwukrotnie większy zasięg i nośność. Rok później na lotnisku Wright Field zaprezentowano trzy samoloty – Douglas DB-1, Boeing Model 299 (późniejszy B-17 Flying Fortress) i Martin „Model 146”. Czterosilnikowa maszyna Boeinga deklasowała konkurencję, ale z powodu katastrofy pierwszego prototypu (z powodu błędu pilota, 30 października 1935 r.) nie wzięto jej wówczas pod uwagę.^[1] Ostatecznie wybrano samolot Douglasa, ze względu na sprawdzoną konstrukcję i niższą cenę – DB-1 był znacznie tańszy niż Model 299^[2]. Produkcja nowego samolotu rozpoczęła się w styczniu 1936, otrzymał on oznaczenie B-18 Bolo.