Douglas XB-31

Douglas XB-31 – projekt ciężkiego bombowca z okresu II wojny światowej. Projekt powstał na konkurs rozpisany w 1940 przez Korpus Powietrzny Armii Stanów Zjednoczonych na „superbombowiec” o maksymalnej prędkości 400 mil na godzinę (640 km/h), zasięgu 5333 mil (8500 km) i nośności 2000 funtów bomb (907 kg). W odpowiedzi powstały cztery projekty które zostały ocenione przez Armię i nadano im następujące oznaczenia Boeing XB-29, Lockheed XB-30, Douglas XB-31 i Consolidated XB-32

Douglas XB-31, wewnętrzne oznaczenie firmy Model 423, był większy i cięższy od pozostałych projektów. Planowano, że będzie napędzany czterema silnikami Pratt & Whitney R-4360 o mocy ponad 3000 KM każdy, masa własna miała wynosić prawie 50 ton, a maksymalna masa startowa prawie 90 ton. Piloci mieli siedzieć w osobnych kabinach (podobne rozwiązanie użyto w C-74 Globemaster i XB-42 Mixmaster). Załoga miała wynosić łącznie 8 osób, a planowane uzbrojenie obronne składało się z dwóch działek 37 mm w ogonie samolotu i 4 karabinów maszynowych 12,7 mm, po dwa w wieżyczce górnej i dolnej. Maksymalny ładunek bomb miał wynosić ponad 11 000 kg.

Pomimo że projekt przedstawiał się niezmiernie interesująco, w maju 1941 został zakończy przez dowództwo Armii które zdecydowało się kontynuować tylko prace na XB-29 (i „w razie czego” także nad XB-32) głównie dlatego, że pomimo niższych osiągów, projekt ten był w znacznie dalszym stadium rozwoju, jako że Boeing zaczął prace nad tym samolotem jeszcze przed rozpisaniem konkursu na „superbombowiec”.