Dramat naturalistyczny – gatunek dramatu ukształtowany w Europie w drugiej połowie XIX wieku, zrodzony z jednej strony z fascynacji człowiekiem jako istotą społeczną i biologiczną (inspirowany m.in. teoriami Karola Darwina, pismami Auguste'a Comte’a czy Herberta Spencera), z drugiej zaś - rozwojem sztuki teatru, zrywającej w tym czasie z baśniowo-fantastyczną inscenizacją romantyczną na rzecz realizmu i obiektywizmu przedstawienia istoty ludzkiej. Do głównych przedstawicieli gatunku należy zaliczyć, m.in. Henryka Ibsena, Augusta Strindberga, Gerharta Hauptmanna, Bernarda Shawa czy Maksima Gorkiego a na gruncie polskim: Gabrielę Zapolską, Jana Augusta Kisielewskiego i Włodzimierza Perzyńskiego.