Dulcyna

Dulcyna

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 4-etoksyfenylokarbamid Inne nazwy i oznaczenia p-etoksyfenylomocznik
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C9H12N2O2
Masa molowa	180,20 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	150-69-6
PubChem	9013
SMILES CCOC1=CC=C(C=C1)NC(=O)N
InChI InChI=1S/C9H12N2O2/c1-2-13-8-5-3-7(4-6-8)11-9(10)12/h3-6H,2H2,1H3,(H3,10,11,12) InChIKey GGLIEWRLXDLBBF-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Rozpuszczalność w wodzie 1210 mg/l (21 °C)[2] w innych rozpuszczalnikach rozpuszczalna w etanolu, bardzo dobrze w octanie etylu[1] Temperatura topnienia 173,5 °C[1][2] Temperatura rozkładu rozkłada się przy ogrzewaniu[1]
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji według kryteriów GHS są niedostępne. Numer RTECS YT2275000 Dawka śmiertelna LD50 700 mg/kg (mysz, doustnie)[2] LDLo 400 mg/kg (dziecko, doustnie)[2]
Podobne związki
Podobne związki	fenacetyna
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Dulcyna (z łac. dulcis – słodki) – organiczny związek chemiczny, arylowa pochodna mocznika. Odkryta w 1884 roku przez Josepha Berlinerbaua. Jest to biały krystaliczny proszek rozpuszczalny w wodzie, około 100–300 razy słodszy od cukru spożywczego. W przeciwieństwie do sacharyny nie daje gorzkiego posmaku. W pierwszej połowie XX wieku była stosowana jako sztuczny środek słodzący.

Wczesne testy medyczne (koniec XIX wieku) nie dały jednoznacznych wyników co do możliwych szkodliwych skutków spożywania dulcyny. Ostatecznie uznano, że korzyści płynące z jej stosowania przewyższają efekty negatywne i związek został dopuszczony do handlu z przeznaczeniem głównie jako słodzik dla diabetyków i osób otyłych. W 1951 roku FDA opublikowała wyniki badań wskazujących na długotrwałą toksyczność dulcyny i została ona wycofana z rynku^[3].