Dykasteria

Ten artykuł od 2023-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Dykasteria (od gr. dikasterion – władza, sąd) – urząd administracyjny Kościoła katolickiego.

Większość dykasterii watykańskich zwana jest obecnie kongregacjami lub radami. Członkami rad mogą być osoby świeckie, jednakże w skład kongregacji wchodzą wyłącznie kardynałowie i biskupi. Przewodniczącego kongregacji nazywa się prefektem lub proprefektem, jeśli nie jest kardynałem. Zarówno on, jak i przewodniczący rady, wyznaczani są przez papieża na pięcioletnią kadencję. Prefektem kongregacji może zostać kardynał, w wypadku rady nie jest to warunek konieczny.

Codzienną pracę dykasterii nadzoruje sekretarz, w kongregacji jest to arcybiskup, w radzie może być nim prezbiter^{[potrzebny przypis]}.

Podsekretarzem dykasterii jest osoba duchowna^[1] (kongregacja) lub świecka (rady).

Prefekt, sekretarz i podsekretarz stanowią grono określane mianem superiorów dykasterii.

Personel profesjonalny dykasterii składa się z księży i personelu świeckiego; personel pomocniczy to przede wszystkim osoby świeckie, zazwyczaj Włosi.

Dykasterie korzystają z pomocy konsultorów, czyli ekspertów w dziedzinach, którymi zajmuje się rada lub kongregacja. Często są to świeccy profesorowie prawa kanonicznego lub teologii, jednakże większość konsultorów kongregacji to duchowni, a większość konsultorów rad to osoby świeckie.

W 1999 roku w Watykanie istniało 9 kongregacji i 11 rad; większość z nich pełniła funkcje jurysdykcyjne (kongregacje) i promocyjne (rady). Dykasterie wiele czasu poświęcają też badaniom, w jakim stopniu nauka Kościoła stosuje się do konkretnej sytuacji. Dykasterie organizują konferencje na tak istotne tematy współczesne jak AIDS, pomoc humanitarna, problemy stanu duchowego, a także publikują wyniki swoich badań oraz organizują konferencje prasowe.

W okresie sediswakancji, czyli po śmierci papieża lub zrzeczeniu się przez niego urzędu, prefekci i przewodniczący większości dykasterii przestają sprawować swoje funkcje, co dokładnie reguluje konstytucja apostolska Universi Dominici gregis.