Nazwa chińska | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
Dynastia Shang (chiń. 商朝; pinyin Shāng Cháo) lub Yin (殷) – pierwsza historycznie potwierdzona dynastia panująca w Chinach, która panowała na północnym wschodzie Chin właściwych w dolinie Rzeki Żółtej od około 1600 p.n.e. do 1046 p.n.e.[1] Była następczynią na wpół legendarnej dynastii Xia i poprzedzała dynastię Zhou.
Z czasów dynastii Shang pochodzą odkrywane od końca XIX w. inskrypcje na rytualnych naczyniach z brązu oraz wróżebne inskrypcje na zwierzęcych kościach (lub skorupach żółwich).
Zaczęto wówczas stosować kalendarz księżycowy, łączony z rokiem słonecznym – 12 miesięcy po 29 lub 30 dni, co 12 lat rok przestępny z 13 miesiącami. Dni i lata naznaczano za pomocą systemu 12 „ziemskich gałęzi” i 10 „niebiańskich pni”.
Chiny stanowiły za rządów Shangów konglomerat plemion, których królowie posiadali władzę polityczną i religijną. Obejmowały one łącznie obszar Niziny Chińskiej i środkowych Chin, pomiędzy dolnym i środkowym biegiem rzek Huang He i Jangcy. Obecnie jest to teren prowincji: Henan, Hubei, Shanxi, Shaanxi, Shandong, Anhui.
Rozkwit państwa przypadł na XIII wiek p.n.e. Budowano liczne miasta, rozpowszechniło się stosowanie brązu, powstało pierwsze pismo piktograficzne. Najważniejszą warstwę społeczną stanowili arystokraci-wojownicy. Podstawową siłą bojową były dwukonne rydwany bojowe, wspierane przez trzydziestoosobowe oddziały piechoty. Uzbrojenie stanowiły siekiery, halabardy i noże wykonane z brązu[1].
Dynastię Shang pokonał w 1045 (lub 1046) r. p.n.e. w bitwie pod Muye król Wu ustanawiając nową dynastię, Zhou.